حقانیت شیعه و رد شبهات

جنایات و قتل و غارت و آدم کشی گیو (پهلوان مشهور ایران باستان) و سپاه کیکاوس در مازندران بر اساس شاهنامه ی فردوسی

همواره شاهد آن هستیم که باستان گرایان با استدلال به شاهنامه و داستان های آن در پی نشان دادن رشادت ها و دلاوری ها و جوانمردی های شخصیت هایی می باشند که آنان را بیش از آن چه که بوده اند بالا برده و مطرح ساخته اند و همواره سعی در ترسیم چهره ای رؤیایی و آرمانی از آن ها می باشند و در نقطه ی مقابل اسلام را متهم به خشونت می کنند!

در این مطلب به یکی از پهلوانان مشهور و مطرح ایران باستان به نام «گیو» و جنایات او به دستور کیکاوس می پردازیم.

در ابیاتی از شاهنامه در مورد دستور کیکاوس به گیو و اقدامات وی چنین آمده است:

هر آن کس که بینى ز پیر و جوان/تنى کن که با او نباشد روان

و زو هرچ آباد بینى بسوز/شب آور بجایى که باشى بروز

چنین تا بدیوان رسد آگهى/جهان کن سراسر ز دیوان تهى

کمر بست و رفت از در شاه گیو/ز لشکر گزین کرد گردان نیو

بشد تا در شهر مازندران/ببارید شمشیر و گرز گران

زن و کودک و مرد با دستوار/نیافت از سر تیغ او زینهار

همى کرد غارت همى سوخت شهر/بپالود بر جاى تریاک زهر

شاهنامه ی حکیم ابوالقاسم فردوسی (تحقیق و تصحیح خالقی)،دفتر دوم،ص 13 و 14.

داستان از این قرار است که کیکاوس به گیو دستور داد تا با سپاهش هر آن کس که بر سر راهشان است از زن و مرد و پیر و جوان و کودک را بکشند و آن دیار را به آتش بکشند و اینگونه بود که قتل عام و جنایتی عظیم رخ داد که البته باستان ستایان هرگز جرات پرداختن به آن را ندارند!

در شرح شاهنامه ی دکتر میترا مهرآبادی در مورد این ابیات می خوانیم:

و همه پهلوانان نیز در کنار تخت کاووس کِى بنشستند و آن شب را بزمى بیاراستند. سپیده ‏دم که از خواب برخاستند کمر بسته و کلاه بر سر نهاده به نزد شاه آمدند. پس شاه به گیو فرمود دو هزار سپاهى ورزیده که گرز گران به دست گیرند و گشاینده شهر مازندران باشند با خود بردارد و در سر راه خود تا بدانجا، از پیر و جوان را بکشند و همه آبادی ها را بسوزانند و روز را بر ایشان چون شب تیره و تار کنند و گیتى را یک سره از جادو تهى سازند تا سخن آنچه که ایشان کنند به دیوان رسد. پس گیو کمر ببست و از نزد شاه برفت و آن پهلوانان دلیر را از میان سپاه گزین کرد. و بدین سان به سوى شهر مازندران روان گشتند و تا بدانجا رسیدند بارانى از شمشیر و گرز گران بر مردمان بباریدند. زنان و کودکان و پیر مردان نیز از تیغ ایشان زینهار نمى‏یافتند. و این چنین شهرهاى خرّم را سوختند و تاراج بکردند ...

شرح دکتر میترا مهرآبادی،ج1،ص 315 و 316.

در شرح یغمایی می خوانیم:

روز دیگر کاووس به گیو گفت میان سپاهیان دو هزار تن برگزین و طلایه ‏دار سپاه باش. هر کس که راه بر تو بگیرد بکش و شهرش ویران کن.

گیو به دستور شاه تا در شهر مازندران رفت، در راه هر که را دید کشت و خانه ‏ها را به آتش سوزاند ...

شرح اقبال یغمایی،ص 125.

امیدواریم باستان گرایان و باستان ستایان افراطی برای یک بار هم که شده توضیحی برای این مطالب داشته باشند!