حقانیت شیعه و رد شبهات

بکر بن عمرو (از علمای بزرگ اهل سنت) : ابو امامة بن سهل (از بزرگان اهل سنت – صحابی پیامبر طبق برخی از اقوال) و اهل مدینه هرگز دست بسته نماز نخواندند !

یکی از بدعت هایی که امروزه بسیاری از مخالفین شیعه گرفتار آن شده اند، تکتف (بستن دست ها در نماز) می باشد اما وقتی به کتب و روایات معتبر مخالفین مراجعه می کنیم، قرائن و شواهد بسیار زیادی مبنی بر عدم صحت این عمل می یابیم تا جایی که خود علمای عامه در این مساله اختلاف کرده اند.
در این مطلب به بیان یکی از این نمونه ها می پردازیم :

وَحَدَّثَنِی عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ یَحْیَى المَعَافِرِیِّ عَنْ حَیْوَةَ عَنْ بَکْرِ بْنِ عَمْرٍو: أَنَّهُ لَمْ یَرَ أَبَا أُمَامَةَ - یَعْنِی ابْنَ سَهْلٍ - وَاضِعًا إِحْدَى یَدَیْهِ عَلَى الْأُخْرَى قَطٌّ، وَلَا أَحَدًا مِنْ أَهْلِ الْمَدِینَةِ، حَتَّى قَدِمَ الشَّامَ، فَرَأَى الْأَوْزَاعِیَّ، وَنَاسًا یَضَعُونَهُ.

تاریخ أبی زرعة الدمشقی،ص319 ط دار الکتب العلمیة

تاریخ مدینة دمشق،ج10،ص384 ط دار الفکر

بکر بن عمرو می گوید که هرگز ندیدم که ابو امامة بن سهل و احدی از اهل مدینه یکی از دستانش را بر دست دیگرش بگذارد تا این که وارد شام شدم و دیدم اوضاعی و مردم این کار را می کنند.

سند روایت معتبر است.

بررسی سند روایت :

عبد الرحمن بن إبراهیم بن عمرو القرشى العثمانى مولاهم الدمشقى ، أبو سعید لقبه دحیم

دُحَیْمٌ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بنُ إِبْرَاهِیْمَ الدِّمَشْقِیُّ : القَاضِی، الإِمَامُ، الفَقِیْهُ، الحَافِظُ، مُحَدِّثُ الشَّامِ، أَبُو سَعِیْدٍ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بنُ إِبْرَاهِیْمَ بنِ عَمْرِو بنِ مَیْمُوْنٍ الدِّمَشْقِیُّ، قَاضِی مَدِیْنَةِ طَبَرِیَّةَ؛ قَاعِدَةِ الأُرْدُنِّ.

سیر اعلام النبلاء،ج11،ص515 ط موسسة الرسالة

وَقَال أَبُو سَعِید بْن یُونُس : قدم مصر فکتب بها، وکتب عنه، وهُوَ ثقة ثبت. وَقَال أَبُو بَکْر المروذی : وسمعته، یعنى أَحْمَد بْن حَنْبَلٍ - یثنی عَلَى دحیم، ویقول: هُوَ عاقل رکین. وَقَال أَحْمَد بْن عَبد اللَّهِ الْعَجَلِیّ ، وأَبُو حَاتِم ، والنَّسَائی ، والدارقطنی: ثقة. زاد النَّسَائی : مأمون لا بأس بِهِ. وَقَال أَبُو داود : حجة، لم یکن بدمشق فِی زمنه مثله، وأَبُو الجماهر أسند منه، وهو ثقة.

تهذیب الکمال،ج16،ص498و499 ط موسسة الرسالة

همچنین راوی صحیح بخاری نیز می باشد.

عبد الله بن یحیى المعافرى ، و یقال الکلاعى ، أبو یحیى المصرى ، المعروف بالبرلسى

قال أَبُو زُرْعَة وأَبُو حَاتِم : لا بأس به. وذکره ابنُ حِبَّان فِی کتاب "الثقات".

تهذیب الکمال،ج16،ص300 ط موسسة الرسالة

قَالَ أَبُو حَاتِمٍ: لَا بَأْسَ بِهِ. زاد أبو زرعة: وأحادیثه مستقیمة.

تاریخ الاسلام،ج5،ص360 ط دار المعرفة

همچنین راوی صحیح بخاری می باشد.

حیوة بن شریح بن صفوان بن مالک التجیبى ، أبو زرعة المصرى

حَیْوَةُ بنُ شُرَیْحِ بنِ صَفْوَانَ التُّجِیْبِیُّ : الإِمَامُ، الرَّبَّانِیُّ، الفَقِیْهُ، شَیْخُ الدِّیَارِ المِصْرِیَّةِ، أَبُو زُرْعَةَ التُّجِیْبِیُّ، المِصْرِیُّ.

سیر اعلام النبلاء،ج6،ص404 ط موسسة الرسالة

وَثَّقَهُ: أَحْمَدُ بنُ حَنْبَلٍ، وَغَیْرُهُ.

سیر اعلام النبلاء،ج6،ص405 ط موسسة الرسالة

حیوة بن شریح بن صفوان بن مالک التجیبیّ الکندی المصری، أبو زرعة: الإمام الحافظ، شیخ الدیار المصریة. کان شریفا عابدا، ثقة فی الحدیث.

الاعلام للزرکلی،ج2،ص292 ط دار العلم للملایین

همچنین راوی صحیح بخاری و مسلم می باشد.

بکر بن عمرو المعافرى المصرى

بَکْرُ بنُ عَمْرٍو المَعَافِرِیُّ المِصْرِیُّ : أَحَدُ الأَعْلاَمِ. عَنْ: أَبِی عَبْدِ الرَّحْمَنِ الحُبُلِیِّ، وَعِکْرِمَةَ، وَمِشْرَحِ بنِ هَاعَانَ. حَدَّثَ عَنْهُ: حَیْوَةُ بنُ شُرَیْحٍ، وَیَحْیَى بنُ أَیُّوْبَ، وَابْنُ لَهِیْعَةَ، وَاللَّیْثُ، وَغَیْرُهُم. کَانَ ثِقَةً، ثَبْتاً، فَاضِلاً، مُتَأَلِّهاً، کَبِیْرَ القَدْرِ، إِمَامَ جَامِعِ الفُسْطَاطِ.

سیر اعلام النبلاء،ج6،ص203 ط موسسة الرسالة

ذکره البستی فی «جملة الثقات» وقال: توفی بعد الأربعین ومائة.

إکمال تهذیب الکمال فی أسماء الرجال،ج3،ص20 ط الفاروق الحدیثة للطباعة والنشر

وقال ابن خلفون وذکره فی «الثقات»: هو عندی فی الطبقة الثالثة من المحدثین.

إکمال تهذیب الکمال فی أسماء الرجال،ج3،ص20 ط الفاروق الحدیثة للطباعة والنشر

همچنین راوی صحیح بخاری و مسلم می باشد.

أسعد بن سهل بن حنیف الأنصارى المدنى ، أبو أمامة

برخی از علمای عامه او را در صحابه ذکر کرده و او را صحابی دانسته اند و اینکه او پیامبر را دیده است، قطعی دانسته اند :

قَالَ أَبُو مَعْشَرٍ السِّنْدِیُّ: رَأَیْتُ أَبَا أُمَامَةَ وَقَدْ رَأَى النَّبِیَّ -صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ.

سیر اعلام النبلاء،ج3،ص518 ط موسسة الرسالة

ابو معشر سندی گفته است : ابو امامه را دیدم در حالی که او پیامبر را دیده بود.

وذکره خلیفة والبغوی فی الصحابة.

الاصابة فی تمییز الصحابة،ج7،ص17 ط دار الکتب العلمیة

خلیفه و بغوی او را در صحابه ذکر کرده اند.

أسعد بن سهل بن حنیف الأنصاری، أبو أمامة : قال السلمی: سئل الدَّارَقُطْنِیّ هل أدرک أبو أمامة النبی - صلى الله علیه وسلم -؟ فقال: أبو أمامه بن سهل بن حنیف، أدرک النبی - صلى الله علیه وسلم - وأخرج حدیثه فی المسند.

موسوعة أقوال أبی الحسن الدارقطنی فی رجال الحدیث وعلله،ص119 ط عالم الکتب للنشر والتوزیع

سلمی گفته است : از دارقطنی سوال شد که آیا ابو امامه پیامبر را درک کرده است ؟ دارقطنی گفت : ابو امامه بن سهل بن حنیف پیامبر را درک کرده است و حدیثش در مسند نقل شده است.

البته در مقابل، برخی از علمای عامه نیز او را صحابی نمی دانند اما تمامی علمای مخالفین بر جلالت قدر و بزرگی او اتفاق دارند و او را از فقهای طراز اول مدینه دانسته اند.

وهو أحد الجلة من العلماء من کبار التابعین بالمدینة .....

الاستیعاب فی معرفة الأصحاب،ج1،ص82 ط دار الجیل

أَبُو أُمَامَةَ بنُ سَهْلِ بنِ حُنَیْفٍ الأَنْصَارِیُّ : الأَوْسِیُّ، المَدَنِیُّ، الفَقِیْهُ، المُعَمَّرُ، الحُجَّةُ.

سیر اعلام النبلاء،ج3،ص517 ط موسسة الرسالة

وَکَانَ أَحَدَ العُلَمَاءِ.

سیر اعلام النبلاء،ج3،ص518 ط موسسة الرسالة

همچنین از روات بخاری و مسلم می باشد.

ملاحظه نمودید که سند روایت نیز صحیح می باشد و به تصریح بکرو بن عمر، نه ابوامامة بن سهل و نه احدی از اهالی مدینة النبی، دستان خود را در نماز نمی بسته اند و این از سنت های اموی و بدعت های بنی امیه است که وقتی بکرو بن عمر وارد شام (محل اصلی رشد و پرورش نواصب و دشمنان اهل بیت) می شود آن را مشاهده می کند.

الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة مولانا امیر المومنین علیه السلام ...