حقانیت شیعه و رد شبهات

سلام علیکم

عرض سلام و خدا قوت دارم خدمت مدیر محترم وبلاگ.

الحق که وبلاگ شما به ده ها سایت که با بودجه های کلان و به اسم جنگ رسانه ای و تبیین و... بیت المال را هدر می دهند می ارزد!

و چقدر در این دوره که فرمان "جهاد تبیین" از سوی رهبر عزیزمان صاد شده جای صدها و بلکه هزاران نیروی پای کار و دلسوز مانند حضرتعالی خالی است!

گرچه به لطف خدای متعال قانون "کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ" حاکم است و به تعبیر امام خامنه ای "دلها دست خدای متعال است" و هرچه او بخواهد می شود...

اما این کمترین هم خواستم در پاسخ به نظر مخاطب عزیز، آقا مهدی چند نکته را عرض کنم؛ گرچه حضرتعالی به بهترین شکل پاسخ داده اید.

آقا مهدی نوشته اند:

"اگر شما با فضای علما آشنا باشید به خوبی متوجه می شوید که سیرۀ علما این است که در نقل برخی مطالب عین عبارات علماء را می آورند بدون اینکه منبع و مصدری از آن نقل کنند و این سرقت علمی محسوب نمی شود. بله اگر به خود نسبت بدهند که این سخن از من است و خودم به آن رسیدم (وعلم هم داشته باشند که این مطلب را کسی قبلا گفته) این قطعا سرقت علمی است."

حقیقتا برای من جای سوال و تعجب است!

این چه ادعای (با عرض پوزش) مضحکی است؟ آقا مهدی! یعنی می فرمایید علما مطالب دیگران را بدون ذکر منبع و ماخذ در کار خود می آورند؟ و ادعای بزرگترتان این است این روش، "سیره" آنهاست؟

عجبا که تعریف سرقت علمی را هم تغییر داده اید و همین مورد (آوردن مطلب دیگران بدون رفرنس دهی) که روشنترین نمونه سرقت علمی است را "سرقت" نمی دانید؟

۱. اول اینکه بفرمایید کدام عالم چنین کرده است؟ کاش یک اثر را نام برده بودید!

۲. دوم تا جایی که این کمترین کارها را دیده ام، همه آثار پر از منبع و مآخذ است. به عنوان نمونه تفاسیر علامه طباطبایی (المیزان)، نمونه، نور و... را نگاه کنید. آثار آست الله العظمی کارم شیرازی پر از رفرنس است. و...

۳. سوم اینکه ظاهرا شما رفرنس دهی در متن را با عدم رفرنس دهی اشتباه گرفته اید! بله؛ در بعضی از کتب قدیمی، آدرس مطلب در متن ذکر می شد؛ آنهم بدون ذکر شماره صفحه. به عنوان نمونه در کتب فقهی اگر نگاه بفرمایید، متن دیدگاه های فقها را در متن می آوردند. مثلا به این شکل که شیخ انصاری معتقد است... یا شهید ثانی می نویسد...

۴. چهارم و نکته آخر؛ برادر عزیز! تصور می کنم خود حضرتعالی نادانسته مرتکب چنین خبطی شده اید! و حال که متوجه فهمیده اید ممکن است روزی آثار به این ظرافت مورد بررسی قرار گیرند، خودتان را با این جمله که "سیره علما..." این است راحت کرده اید! خیر؛ برادر عزیز، حتی یک جمله هم اگر از کسی بیاورید و آدرس ندهید مرتکب سرقت علمی شده اید و این با اینکه وجهی از جیب فلان نویسنده بردارید تفاوتی ندارد، الا اینکه بدتر است! چراکه مال کجا و علم کجا. سرقت نتیجه ساعت ها پژوهش و علم یک نویسنده کجا و سرقت مثلا چند میلیون پول کجا. قابل قیاس نیست... و امیدوارم اشتباه کرده باشم!

در پایان:

این کمترین معتقدم در پس کلمات حسی نهفته است که نویسنده آنرا ناخواسته برجای می گذارد. بعضی قادرند این حس نهفته را درک کنند! و به این ترتیب، جدای از معنا و مفهوم کلمات و لایه های مختلف آن، روح و حال و فکری که نویسنده در حین نگاشتن آن مطلب داشته را نیز می گیرند... و مدعای حقیر نیز این است که کمی تا قسمتی این حس را درک می کنم. مواردی که آزمایش کرده و با نویسندگان هم در میان گذاشته ام، از ده مورد هشت مورد آن درست بوده است و از قضا مورد سوم این نظر را هم بر همین اساس نوشتم. جالب است که بستر نشر یا زمان آن هم اثری در محو یا کمرنگ شدن حال و هوای پشت نوشته ندارد! به عبارتی چه مطلب چاپ شده بر روی کاغذ باشد و چه منتشر شده در فضای مجازی! چه امروز نوشته شده باشد و چه پنجاه سال قبل! و...

از اینکه مصدع شدم پوزش می طلبم...

از آقا مهدی عزیز اگر این نظر را می خوانند تقاضا می کنم صراحت بنده را ببخشند.

از شما مدیر محترم وبلاگ هم التماس دعای ویژه دارم؛ کمااینکه اگر قابل باشم حتما شما را با ذکر نام دعا خواهم کرد!

یاحق

با سلام. نظر قبلی چند مورد غلط داشت که مرتفع شد. با توجه به اینکه از طریق تلفن همراه نظر را نوشته ام، توانستم آنرا اصلاح کنم. اگر ممکن است نظر قبلی را حذف فرموده و این نظر را از سلام علیکم تا انتها منتشر نمایید:

سلام علیکم

عرض سلام و خدا قوت دارم خدمت مدیر محترم وبلاگ.

الحق که وبلاگ شما به ده ها سایت که با بودجه های کلان و به اسم جنگ رسانه ای و تبیین و... بیت المال را هدر می دهند می ارزد!

و چقدر در این دوره که فرمان "جهاد تبیین" از سوی رهبر عزیزمان صاد شده جای صدها و بلکه هزاران نیروی پای کار و دلسوز مانند حضرتعالی خالی است!

گرچه به لطف خدای متعال قانون "کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ" حاکم است و به تعبیر امام خامنه ای "دلها دست خدای متعال است" و هرچه او بخواهد می شود...

اما این کمترین هم خواستم در پاسخ به نظر مخاطب عزیز، آقا مهدی چند نکته را عرض کنم؛ گرچه حضرتعالی به بهترین شکل پاسخ داده اید.

آقا مهدی نوشته اند:

"اگر شما با فضای علما آشنا باشید به خوبی متوجه می شوید که سیرۀ علما این است که در نقل برخی مطالب عین عبارات علماء را می آورند بدون اینکه منبع و مصدری از آن نقل کنند و این سرقت علمی محسوب نمی شود. بله اگر به خود نسبت بدهند که این سخن از من است و خودم به آن رسیدم (وعلم هم داشته باشند که این مطلب را کسی قبلا گفته) این قطعا سرقت علمی است."

حقیقتا برای من جای سوال و تعجب است!

این چه ادعای (با عرض پوزش) مضحکی است؟ آقا مهدی! یعنی می فرمایید علما مطالب دیگران را بدون ذکر منبع و ماخذ در کار خود می آورند؟ و ادعای بزرگترتان این است این روش، "سیره" آنهاست؟

عجبا که تعریف سرقت علمی را هم تغییر داده اید و همین مورد (آوردن مطلب دیگران بدون رفرنس دهی) که روشنترین نمونه سرقت علمی است را "سرقت" نمی دانید!

۱. اول اینکه بفرمایید کدام عالم چنین کرده است؟ کاش یک اثر را نام برده بودید!

۲. دوم تا جایی که این کمترین کارها را دیده ام، همه آثار پر از منبع و مآخذ است. به عنوان نمونه تفاسیر علامه طباطبایی (المیزان)، نمونه، نور و... را نگاه کنید. آثار آیت الله العظمی مکارم شیرازی پر از رفرنس است. و...

۳. سوم اینکه ظاهرا شما رفرنس دهی در متن را با عدم رفرنس دهی اشتباه گرفته اید! بله؛ در بعضی از کتب قدیمی، آدرس مطلب در متن ذکر می شد؛ آنهم بدون ذکر شماره صفحه. به عنوان نمونه در کتب فقهی اگر نگاه بفرمایید، متن دیدگاه های فقها را در متن می آوردند. مثلا به این شکل که شیخ انصاری معتقد است... یا شهید ثانی می نویسد...

۴. چهارم و نکته آخر؛ برادر عزیز! تصور می کنم خود حضرتعالی نادانسته مرتکب چنین خبطی شده اید! و حال که متوجه شده اید ممکن است روزی آثار به این ظرافت مورد بررسی قرار گیرند، خودتان را با این جمله که "سیره علما..." این است راحت کرده اید! خیر؛ برادر عزیز، حتی یک جمله هم اگر از کسی بیاورید و آدرس ندهید مرتکب سرقت علمی شده اید و این با اینکه وجهی از جیب فلان نویسنده بردارید تفاوتی ندارد، الا اینکه بدتر است! چراکه مال کجا و علم کجا. سرقت نتیجه ساعت ها پژوهش و علم یک نویسنده کجا و سرقت مثلا چند میلیون پول کجا. قابل قیاس نیست... و امیدوارم اشتباه کرده باشم!

در پایان:

این کمترین معتقدم در پس کلمات حسی نهفته است که نویسنده آنرا ناخواسته برجای می گذارد. بعضی قادرند این حس نهفته را درک کنند! و به این ترتیب، جدای از معنا و مفهوم کلمات و لایه های مختلف آن، روح و حال و فکری که نویسنده در حین نگاشتن آن مطلب داشته را نیز می گیرند... و مدعای حقیر نیز این است که کمی تا قسمتی این حس را درک می کنم. مواردی که آزمایش کرده و با نویسندگان هم در میان گذاشته ام، از ده مورد هشت مورد آن درست بوده است و از قضا مورد چهارم این نظر را هم بر همین اساس نوشتم. جالب است که بستر نشر یا زمان آن هم اثری در محو یا کمرنگ شدن حال و هوای پشت نوشته ندارد! به عبارتی چه مطلب چاپ شده بر روی کاغذ باشد و چه منتشر شده در فضای مجازی! چه امروز نوشته شده باشد و چه پنجاه سال قبل! و...

از اینکه مصدع شدم پوزش می طلبم...

از آقا مهدی عزیز اگر این نظر را می خوانند تقاضا می کنم صراحت بنده را ببخشند.

از شما مدیر محترم وبلاگ هم التماس دعای ویژه دارم؛ کمااینکه اگر قابل باشم حتما شما را با ذکر نام دعا خواهم کرد!

یاحق