حقانیت شیعه و رد شبهات

ابن عربی (صوفی گمراه): اگر روزه دار عامدانه جماع (نزدیکی) کند قضای روزه بر او واجب نیست!

ابن عربی یکی از مشهورترین و در عین حال گمراه ترین صوفیانی است که متاسفانه در بین گروهی از شیعیان با القابی عجیب و غریب مدح می شود و او را می ستایند.

شکی نیست که هر انسانی با هر عقیده ای ممکن است در بین سخنانش استدلالات و عبارات جالب توجه و زیبا و صحیحی وجود داشته باشد اما مشکل اصلی وقتی شروع می شود که عده ای فردی گمراه چون ابن عربی را به عنوان مقتدا و رهبر و یک عارف واصل و عارف بالله و حتی در برخی موارد یک شیعه ی امامی و خالص که تقیه می کرده است!!! به حساب آورده و سخنان وی را سخنانی محوری و اصیل بر می شمارند و در مقابل سخنان گمراه کننده و مخالف با قرآن و مخالف با مکتب اهل بیت علیهم السلام از سوی وی یا سکوت می کنند و یا توجیه هایی بسیار سست می آورند.

در این مطلب به یکی از عقاید انحرافی ابن عربی صوفی که در تقابل کامل با مکتب اهل بیت علیهم السلام قرار دارد اشاره می کنیم.

وی در «الفتوحات المکیة» می نویسد:

من جامع متعمدا فی رمضان‏ ... و الذی أذهب إلیه: أنه لا قضاء علیه، و أستحب له أن یکفر إن قدر على ذلک.- و اللَّه أعلم بحکمه فی ذلک!

الطائی الخاتمی، محیی الدین بن علی بن محمد (المتوفى 638 هـ)، الفتوحات المکیة فی معرفة الاسرار الملکیة، ج9، ص201، الناشر: الهیئة المصریة العامة للکتاب، الطبعة: الثانیة، 1405 هـ - 1985 م.

هرکس در ماه رمضان عامدانه مجامعت (نزدیکی) کند ... من بر این اعتقادم که قضای روزه بر چنین شخصی واجب نیست و مستحب می دانم که که اگر توانست قضای روزه را به جا آورد و خداوند به حکم این مساله آگاه تر است.