حقانیت شیعه و رد شبهات

قتل و غارت اهالی گیلان از سوی انوشیروان بر اساس شاهنامه ی فردوسی

در شاهنامه ی فردوسی چنین آمده است:

و ز آن جایگه سوى گیلان کشید/چو رنج آمد از گیل و دیلم پدید

ز دریا سپه بود تا تیغ کوه/هوا پر درفش و زمین پر گروه

پراگنده بر گرد گیلان سپاه/بشد روشنایى ز خورشید و ماه

چنین گفت کایدر ز خرد و بزرگ/نباید که ماند یکى میش و گرگ

چنان شد ز کشته همه کوه و دشت/که خون در همه روى کشور بگش

ز بس کشتن و غارت و سوختن/خروش آمد و ناله مرد و زن

ز کشته بهر سو یکى توده بود/گیاها بمغز سر آلوده بو

فردوسی، ابوالقاسم (متوفای 416 هـ)، ج8، ص75، چاپ مسکو.

در شرح دکتر مهرآبادی بر این ابیات چنین آمده است:

انوشیروان از آنجا سپاه خود را به سوى گیلان کشید، زیرا که از گیل و دیلم، رنجى پدید آمده بود. از دریا تا تیغ کوه همه‏جا سپاهى بود و آسمان پر از درفش و زمین پر از گروه بود. پس انوشیروان گفت: در اینجا نباید که هیچکس از کوچک و بزرگ برجاى بماند. بدین سان چنان سپاهى به گِرد گیلان بپراکند که روشنایى از خورشید و ماه نیز برفت. با آن همه کشتن، روى آن زمین را با خون بشست. از بسیارىِ کشتن و تاراج و سوختن، خروش و ناله از زن و مرد برآمد. سرانجام همگى دستهاى خود را ببستند و زنان از پس و کودکان خردسال در پیش، به همراه همه جنگاوران هوشیار و خردمند گیلان، خروشان و خاکسار و دریده‏بر به پیش شهریار آمدند.

شرح دکتر میترا مهرآبادی، ج3، ص253.