حقانیت شیعه و رد شبهات

دروغ بستن عجیب شجاع الدین شفا بر سوره ی مبارکه ی بقره و کج فهمی وی!

شجاع الدین شفا از برجسته ترین دین ستیزهای باستان گرا می باشد که در نزد دین ستیزان و اسلام ستیزان و به ویژه اسلام ستیزانِ باستان گرا جایگاه ویژه ای دارد و بسیار به سخنان و کتاب های استناد کرده و ارجاع می دهند.

شجاع الدین شفا در کتاب های متعدد خود با سر هم کردن دروغ های فراوان و ارائه ی استدلال های ناقص و غلط و برداشت های شخصی خود، سعی در وارونه کردن حقائق و نشان دادن چهره ای زشت و ناپسند از ادیان الهی و به ویژه اسلام و تشیع بوده است.

هر انسان محقق و منصفی که به کتاب های وی مراجعه کند با دروغ ها و تدلیس های فراوانی مواجه می شود و از این رو می توان برای این دین ستیز، عنوان «شیاد قرن» را انتخاب کرد!

وی در کتاب «تولدی دیگر» می نویسد:

هر که را بخواهد فهم می دهد و هر که را که نخواهد نمی دهد. (بقره، 255، 269، 372)

شفا، شجاع الدین (متوفای 1389 خورشیدی)، تولدی دیگر، ص 22.

اولا: در آیه ی 255 از سوره ی مبارکه ی بقره اصلا و ابدا چنین جمله و عبارتی نیامده است!

{اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا یَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ (255)} [البقرة: 255]

خداست که معبودى جز او نیست؛ زنده و برپادارنده است؛ نه خوابى سبک او را فرو مى‌گیرد و نه خوابى گران؛ آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، از آنِ اوست. کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟ آنچه در پیش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است مى‌داند. و به چیزى از علم او، جز به آنچه بخواهد، احاطه نمى‌یابند. کرسى او آسمانها و زمین را در بر گرفته، و نگهدارى آنها بر او دشوار نیست، و اوست والاى بزرگ.

ثانیا: آن چه در آیه ی 269 سوره ی مبارکه ی بقره آمده از این قرار است:

{یُؤْتِی الْحِکْمَةَ مَنْ یَشَاءُ وَمَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْرًا کَثِیرًا وَمَا یَذَّکَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ (269) } [البقرة: 269]

[خدا] به هر کس که بخواهد حکمت مى‌بخشد، و به هر کس حکمت داده شود، به یقین، خیرى فراوان داده شده است؛ و جز خردمندان، کسى پند نمى‌گیرد.

ملاحظه می فرمایید که در این آیه صحبت از «حکمت» است و نه «فهم» و شجاع الدین شفا یا از سر عمد و یا از سر جهل شدیدش چنین ادعایی را در کتابش مطرح کرده است.

پر واضح است که تفاوت قابل توجهی بین فهم و حکمت وجود دارد.

ثالثا: شجاع الدین شفا مدعی شده است که این عبارت در آیه ی «372» سوره ی مبارکه ی بقره نیز آمده در حالی که سوره ی مبارکه ی بقره تنها 286 آیه دارد!