حقانیت شیعه و رد شبهات

هواپرستی و تعصبات باطل بسیاری از علمای مقلد مذاهب اربعه ی اهل سنت به تصریح محمد محمد ابو زهو (عالم الازهر مصر)

بارها دیده ایم که مخالفین شیعه به چیزی که آن را «علم الحدیث» می نامند افتخار کرده و معتقدند از طریق آن می توانند احادیث را پالایش کرده و صحیح و سقیم را از یکدیگر تشخیص دهند !

این ادعا در شرایطی صورت می پذیرد که اگر ما به راستی آزمایی آن بپردازیم، خواهیم دید که بسیاری از علمای مخالفین آلوده به هواپرستی و نظر دادن های سلیقه ای و برخاسته از تعصبات شخصی بوده اند و از این رو نمی توان اساسا به اقوال رجالی آن ها اعتماد کرد.

این مساله فقط ادعای ما نیست و این خود علمای مخالفین هستند که به این موضوع اعتراف کرده اند.

محمد محمد ابو زهو - عالم الازهر و استاد حدیث - می نویسد :

ومع هذه الوصایا المتکررة، نرى کثیرًا من العلماء المقلدین لهؤلاء الأئمة إذا وجدوا حدیثا یخالف مذهبهم، ولم یستطیعوا الجواب عنه؛ نراهم یلتزمون المذهب، ویهملون العمل بالحدیث، ویعمدون إلى فتح باب الاحتمالات البعیدة، ویلتمسون لمذاهب أئمتهم أوجهًا من الترجیح.

وإن عجزوا عن ذلک ادعوا النسخ، بلا دلیل أو الخصوصیة أو عدم العمل به أو غیر ذلک. فإن عجزوا عن ذلک کله ادعوا أن إمامهم اطلع عل کل مروی. فما ترک هذا الحدیث إلا لأنه مطعون فیه. وتارة یقولون: إن أمر الحدیث عظیم، ولیس لمثلنا أن یفهمه، فکیف یعمل به؟! وما دروا أن تعظیم الحدیث إنما هو فی العمل به، وأن ترکه إهانة له، وأن فهمه على الوجه الذی هو مناط التکلیف حاصل، وإلا لما قامت لله ولا لرسوله حجة إلا على أمثال الأئمة المجتهدین.

أبو زهو، محمد محمد، الحدیث والمحدثون، ص 33، الناشر: دار الفکر العربی، الطبعة: القاهرة فی 2 من جمادى الثانیة 1378هـ .

و با وجود این سفارش های مکرر می بینیم که بسیاری از علمای مقلد این ائمه زمانی که حدیثی را می بینند که مخالف مذهبشان است بعد از این که نتوانستند جوابی به آن بدهند ، می بینیم که به مذهبشان ملتزم می مانند و نسبت به عمل به آن حدیث بی توجهی می کنند و باب احتمالات بعید و دور از ذهن را باز می کنند و در پی در نظر گرفتن وجوه و دلایلی برای ترجیح مذاهب ائمه شان بر می آیند.  

و اگر از آن عاجز ماندند ، بدون دلیل یا خصوصیت یا عدم عمل به آن حدیث ادعای نسخ می کنند.پس اگر از آن هم ناتوان ماندند ادعا می کنند که امامشان از همه ی روایات اطلاع پیدا کرده است و این حدیث را ترک نکرده است مگر به دلیل ضعفی که در آن است و یک مرتبه می گویند : مساله ی حدیث مساله ی بزرگی است و کسی مانند ما آن را نمی فهمد پس چگونه به آن عمل شود ؟ و این ها ندانستند که بزرگداشت حدیث در عمل کردن به آن است و ترک حدیث اهانت به آن است  فهم حدیث به شکلی که مناط تکلیف انسان است حاصل می گردد (برای انسان مکلف امکان وقوع دارد) و الا برای خداوند و فرستاده اش حجتی حاصل نمی شد مگر بر امثال این ائمه ی مجتهد.

به راستی آیا جایی برای اعتماد به اقوال رجالی و تصحیح و تضعیفات و توثیقات و تضعیفات چنین افرادی باقی می ماند ؟!

از چنین علمایی می توان انتظار نقل حقائق تاریخی را داشت ؟!