حقانیت شیعه و رد شبهات

یحیی بن سلامة (عالم بزرگ اهل سنت) و اعتقاد به ولادت و غیبت امام زمان (عج)

یکی از عقائد مسلم و متفق علیه بین مسلمانان «مهدویت» می باشد که بر اساس آن فردی از نسل پیامبر در آخر الزمان ظهور کرده و زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد.البته در جزئیات عقیده ی مهدویت تفاوت های قابل توجهی بین عامه و خاصه وجود دارد اما با این وجود می توان با استناد به کتب مخالفین بسیاری از این اختلافات را نیز حل و فصل کرد.یکی از این اختلافات،فرزند دار شدن امام حسن عسکری (ع) و اثبات عدم عقیم بودن و فاقد فرزند بودن ایشان می باشد چرا که بسیاری از مخالفین ادعا می کنند امام حسن عسکری علیه السلام عقیم بودند و صاحب فرزند نشدند ! این در حالی است که جمع کثیری از علمای اهل تسنن تصریح به پسر دار شدن ایشان کرده اند !

ابن الجوزی - عالم سرشناس اهل سنت - در شرح حال «یحیی بن سلامة» از علمای شافعی مذهب اهل سنت می نویسد :

یحیى بن سلامة بن الحسین بن محمد، أبو الفضل الحصکفی : ولد بطنزة بعد الستین واربعمائة وهی بلدة من الجزیرة من دیار بکر ونشأ بحصن کیفا وانتقل الى میافارقین وهو إمام فاضل فی علوم شتى وکان یفتی .....

ابن الجوزی الحنبلی، جمال الدین ابوالفرج عبد الرحمن بن علی بن محمد (المتوفى 597 هـ)، المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، ج18، ص 128، المحقق: محمد عبد القادر عطا، مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 1992 م.

یحیی بن سلامة بن الحسین بن محمد، ابو الفضل الحصکفی : در سال 460 هجری در طنزة که منطقه ای است در جزیره ی دیاربکر متولد شد و در حصن کیفا رشد یافت و سپس به میافارقین رفت.وی امامی فاضل در علوم مختلف بود و مُفتی بود (فتوا می داد) .....

ممکن است برخی با استناد به این بخش از کلام ابن الجوزی د مورد وی که می گوید «وکان ینسب إلى الغلو فی التشیع» (وی به غلو در تشیع نسبت داده می شد) بخواهند سُنّی بودن این این عالم شافعی مذهب و اهل سنت را خدشه دار کنند.اما اینجا دو نکته ی مهم وجود دارد :

الف) ابن الجوزی از صیغه ی مجهول «کان یُنسَبُ» (نسبت داده می شد) استفاده کرده است.یعنی قائلین به این ادعا مشخص نیست که چه کسانی هستند و حتی ادله ی آنان نیز مشخص نیست.در چنین حالتی این رای فاقد اعتبار علمی است.

ب) اساسا «تشیع» و «غلو در تشیع» در عرف علماء و به خصوص علمای متقدم هیچ ارتباطی به «تشیع امامی اثنی عشری» ندارد.بد نیست در اینجا به کلام ابن حجر عسقلانی در فتح الباری اشاره کنیم :

والتشیع محبَّة على وتقدیمه على الصحابة فَمن قدمه على أبی بکر وَعمر فَهُوَ غال فِی تشیعه وَیُطلق عَلَیْهِ رَافِضِی وَإِلَّا فشیعی فَإِن انضاف إِلَى ذَلِک السب أَو التَّصْرِیح بالبغض فغال فِی الرَّفْض وَإِن اعْتقد الرّجْعَة إِلَى الدُّنْیَا فأشد فِی الغلو.

العسقلانی الشافعی، أحمد بن علی بن حجر ابوالفضل (متوفاى852 هـ)، فتح الباری شرح صحیح البخاری، ج1، ص 459، تحقیق: محب الدین الخطیب، ناشر: دار المعرفة - بیروت.

تشیع، دوست داشتن علی و برتری دادن او بر صحابه می باشد.پس اگر کسی علی را بر ابوبکر و عمر برتری دهد، غالی در تشیع خواهد بود و به او رافضی می گویند والا شیعی خواهد بود و اگر به آن سب یا بغض را اضافه کند، غالی در رفض (رافضی بودن) می باشد و اگر معتقد به رجعت باشد در غلو خودش شدیدتر و تند تر است.

ملاحظه می فرمایید که صِرف محبت امیر المومنین و برتری دادن ایشان بر صحابه (به جز ابوبکر و عمر) تشیع است و اگر امیر المومنین بر ابوبکر و عمر هم برتری داده شود این به منزله ی غلو در تشیع و رفض خواهد بود !

با این مقدمه به سراغ اصل مطلب می رویم.

ومن أشعاره الرقیقة: .....

ابن الجوزی الحنبلی، جمال الدین ابوالفرج عبد الرحمن بن علی بن محمد (المتوفى 597 هـ)، المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، ج18، ص 129، المحقق: محمد عبد القادر عطا، مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 1992 م.

[ابن الجوزی می گوید] و از جمله ی اشعار نغز و شیرین وی : ...

سپس ابن الجوزی به نقل یکی از اشعار این عالم اهل سنت می پردازد که در بخشی از آن وی به مدح ائمه ی اهل بیت علیهم السلام پرداخته و در مورد امام حسن عسکری (ع) و امام زمان (عج) چنین می گوید :

الحسن التالی [الثانی] ویتلو تلوه ... محمد بن الحسن المفتقد
فإنهم أئمتی وسادتی .....

ابن الجوزی الحنبلی، جمال الدین ابوالفرج عبد الرحمن بن علی بن محمد (المتوفى 597 هـ)، المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، ج18، ص 130، المحقق: محمد عبد القادر عطا، مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 1992 م.

حسن بعدی [دومی] و به دنبال آن محمد بن الحسن که مفقود شده است [به غیبت رفته است] می آید
آنان (ائمه ی اهل بیت) ائمه ی من و سرورانم هستند .....

با توجه به کلام صریح این عالم شافعی مذهب، وی هم ولادت فرزند امام حسن عسکری (ع) و هم امامت و هم غیبت ایشان را پذیرفته اند.

در پایان بخشی دیگر از شعر وی را نقل می کنیم که او در آن به سُنّی بودن خود و ارادت و محبتش نسبت به خلفاء تصریح می کند :

ولست أهواکم ببغض غیرکم .....
فلا یظن رافضی أننی .....
محمد والخلفاء بعده ... أفضل خلق الله فیما أجد
هم أسسوا قواعد الدین لنا ... وهم بنوا أرکانه وشیدوا
ومن یخن أحمد فی أصحابه ... فخصمه یوم المعاد أحمد

ابن الجوزی الحنبلی، جمال الدین ابوالفرج عبد الرحمن بن علی بن محمد (المتوفى 597 هـ)، المنتظم فی تاریخ الملوک والأمم، ج18، ص 131، المحقق: محمد عبد القادر عطا، مصطفى عبد القادر عطا، الناشر: دار الکتب العلمیة، بیروت، الطبعة: الأولى، 1412 هـ - 1992 م.

من با بغض نسبت به غیر شما اهل بیت به شما محبت نمی ورزم ..... (منظورش آن است که بغض ابوبکر و عمر را در دل ندارم)
پس کسی گمان نکند که من رافضی هستم .....
محمد و خلفای پس از او برترین افرادی هستند که دیده ام
آنان دین را برای ما پی ریزی کردند و ارکان آن را بنا نهادند و آن را بالا بردند
و هرکس به اصحاب پیامبر خیانت کند، پیامبر (ص) در قیامت خصم و دشمن او خواهد بود