حقانیت شیعه و رد شبهات

اعتراف احمد بن حنبل به هواپرستی و برخورد سلیقه ای محدثین اهل سنت در توثیق و تضعیف روات احادیث

بارها دیده ایم که مخالفین شیعه به چیزی که آن را «علم الحدیث» می نامند افتخار کرده و معتقدند از طریق آن می توانند احادیث را پالایش کرده و صحیح و سقیم را از یکدیگر تشخیص دهند !

این ادعا در شرایطی صورت می پذیرد که اگر ما به راستی آزمایی آن بپردازیم، خواهیم دید که بسیاری از علمای مخالفین آلوده به هواپرستی و نظر دادن های سلیقه ای و برخاسته از تعصبات شخصی بوده اند و از این رو نمی توان اساسا به اقوال رجالی آن ها اعتماد کرد.

این مساله فقط ادعای ما نیست و این خود علمای مخالفین هستند که به این موضوع اعتراف کرده اند.

با یکدیگر نظر احمد بن حنبل را می خوانیم :

[216] سَمِعت أَحْمد ذکر لَهُ عَمْرو بن شُعَیْب فَقَالَ أَصْحَاب الحَدِیث إِذا شَاءُوا احْتَجُّوا بِهِ وَإِذا [شَاءُوا تَرَکُوهُ].

الشیبانی، أحمد بن محمد بن حنبل أبو عبد الله (متوفای241هـ)، سؤالات أبی داود للإمام أحمد بن حنبل فی جرح الرواة وتعدیلهم، ص 230، المحقق: د. زیاد محمد منصور، الناشر: مکتبة العلوم والحکم - المدینة المنورة، الطبعة: الأولى، 1414 هـ .

[216] شنیدم که نام «عمرو بن شعیب» در نزد احمد بن حنبل ذکر شد و وی گفت : اصحاب حدیث هر زمان که بخواهند به او استدلال می کنند (حدیثش را می پذیرند) و هر زمان که بخواهند حدیث او را ترک می کنند.

ملاحظه می کنید که به تصریح احمد بن حنبل ، محدثین اهل سنت در برخورد با روات احادیث اینگونه سلیقه ای و از روی هوای نفس عمل می کنند ! با این حساب آیا جایی برای اعتماد به اقوال رجالی و تصحیح و تضعیف های علمای مخالفین شیعه باقی می ماند ؟!

کسانی که این گونه هوای نفس و سلائق شخصی را در برخورد با احادیث وارد می کنند ، آیا اجازه ی نشر حقائق تاریخ اسلام و فضائل اهل بیت را می دهند ؟!