حقانیت شیعه و رد شبهات

حذیفة ( صحابی پیامبر ) از عثمان تقیة می کند ! :


یکی از مواردی که همواره مخالفین شیعه به واسطه ی آن بر شیعیان و پیروان اهل بیت طعنه می زنند و می خواهند به وسیله ی آن بر شیعیان اشکال وارد کنند،موضوع تقیه است.در مشروع بودن اصل تقیه که امری است ثابت از قرآن و روایات شکی نیست اما اختلاف در این است که مخالفین شیعه سعی دارند تا تقیه ی مورد قبول شیعه را با تحریف،نفاق جلوه دهند.جالب آن که برخی وهابیون و نواصب پا را فراتر از این گذاشته و می گویند تقیه فقط از کفار انجام می گیرد و تقیه فقط در موارد ضعف اسلام است و اگر شخص اعتقاد خود را آشکار کند و کشته شود،در بسیاری از موارد بهتر است!
قصد ما در این مطلب بررسی حدود تقیه نیست و تنها به جهت آمادگی کلی ذهن خوانندگان این مقدمه را آوردیم.حال با یک دیگر تقیه ی صحابی صاحب سر پیامبر،حذیفة بن الیمان رضی الله عنه،از عثمان بن عفان را می خوانیم :

حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ نُمَیْرٍ، عَنِ الْأَعْمَشِ، عَنْ عَبْدِ الْمَلِکِ بْنِ مَیْسَرَةَ، عَنِ النَّزَّالِ بْنِ سَبْرَةَ، قَالَ: " دَخَلَ ابْنُ مَسْعُودٍ وَحُذَیْفَةُ عَلَى عُثْمَانَ، فَقَالَ عُثْمَانُ لِحُذَیْفَةَ: " بَلَغَنِی أَنَّکَ قُلْت کَذَا وَکَذَا؟ قَالَ: لَا وَاللَّهِ مَا قُلْتُهُ، فَلَمَّا خَرَجَ قَالَ لَهُ عَبْدُ اللَّهِ: «مَا لَکَ فَلِمَ تَقُولُهُ مَا سَمِعْتُکَ تَقُولُ؟» قَالَ: «إِنِّی أَشْتَرِی دِینِی بَعْضَهُ بِبَعْضٍ مَخَافَةَ أَنْ یَذْهَبَ کُلُّهُ.

مصنف ابن ابی شیبة،ج6،ص474،ح33050 ط دار التاج
حلیة الاولیاء لابی نعیم،ج1،ص279 ط دار التاج
شرح صحیح البخاری لابن بطال،ج8،ص81 ط مکتبة الرشد
شرح صحیح البخاری لابن بطال،ج8،ص309 ط مکتبة الرشد
التوضیح لشرح الجامع الصحیح،ج17،ص19 ط اوقاف قطر
التوضیح لشرح الجامع الصحیح،ج32،ص53 ط اوقاف قطر
تهذیب الکمال للمزی،ج5،ص508و509 ط موسسة الرسالة
اعلام الموقعین لابن القیم الجوزیة،ج5،ص119 ط دار ابن الجوزی
تهذیب الآثار للطبری،مسند هلی بن ابی طالب،ص143 ط مطبعة المدنی
الخصاف فی الحیل،ص2 ط بمصر فی القاهرة فی سنة 1314
المخارج فی الحیل،ص10 ط مکتبة الثقافة الدینیة

نزال بن سبرة نقل می کند که عبد الله بن مسعود ( صحابی ) و حذیفة ( صحابی صاحب سر پیامبر ) بر عثمان وارد شدند.عثمان به حذیفه گفت : به من خبر رسیده که چنین و چنان گفته ای؟ حذیفه گفت : نه به خدا سوگند نگفته ام.پس هنگامی که حذیفه خارج شد،عبد الله بن مسعود به او گفت : تو را چه شده؟ چرا چیزی به عثمان گفتی که من از تو نشنیده بودم؟ حذیفه گفت : من بخضی از دینم را با بخشی دیگر از آن می خرم از ترس این که مبادا کل دینم از بین برود.

( سند روایت کاملا معتبر است )

مشاهده کردید که حذیفة بن الیمان رضی الله عنه،صحابی صاحب سر پیامبر،در مقابل عثمان تقیه می کند و آن را بخشی از دین خود می داند.حال ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد :

1. مخالفین شیعه معتقدند که تمامی اصحاب با یک دیگر روابط صمیمانه و خوبی داشته اند و به عنوان مثال به آیه ی " والذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم " استدلال می کنند.حال چه شده که حذیفة صحابی صاحب سر پیامبر از عثمان تقیه می کند و از ترس از بین رفتن دینش در مقابل عثمان قسم دروغ ( آن هم از نوع قسم جلاله ) می خورد؟! یعنی روابط تا این حد صمیمانه بوده است؟؟!!

2. برخی از وهابیون امروزه سعی دارند تا تقیه را فقط در برابر کفار جایز بدانند و از این رو به برخی اقوال تابعین و ائمه ی مخالفین نیز استدلال می کنند.اگر قرار بر پذیرفتن این قول باشد که تقیه در برابر غیر مسلمان جایز نباشد،آیا حذیفة عثمان را مسلمان نمی دانسته است؟! آیا آن دسته از وهابیون که چنین تعریفی را ارائه می کنند در این جا نیز حاضر به پایبندی به استدلال خود هستند؟!
به عنوان مثال به این تعریف سایت وهابی " جامع فتاوای اهل سنت و جماعت " در فتوای شماره 286 دقت کنید :

" تقیه نزد اهل سنت عبارت است از: پنهان کردن عقیده باطن و انچه که خلاف ظاهر است، و هنگام ترس از دشمن، بصورتیکه اگر عقیده خود را اشکار کند احتمال دارد که کشته شود و یا به او ضرر برسد، و این کار جائز است و رخصه ای است در دین هنگام ضرورت تا اینکه اگر کسی در جایی نزد دشمن گرفتار شد برای اینکه خود را نجات دهد میتواند تقیه کند فقط با زبان و نه با عمل، و نیتش بایست بر ایمان استوار باشد، خداوند در قرآن میفرماید: "الا ان تتقوا منهم تقاة" یعنی: "مگر اینکه در برابر آنها (کفار) تقیة کنید" و تقاة در این آیه همان تقیه است.
ولی اگر حقیقت ایمانش را هنگام خطر راسخانه اظهار کند و نترسد و نتیجتا کشته شود این عمل بهتر است از تقیه، و منزلتش نزد خداوند بالاتر میباشد از کسی که برای نجات خود تقیه میکند.
با اینحال بعضی از علما تقیه را جائز ندانسته اند زیرا تقیه را فقط هنگام ضعف اسلام میدانسته اند ولی بعدا که اسلام قوت گرفت دیگر نیازی را به تقیه نمیدانند.
پس تقیه نزد اهل سنت رخصه و آنهم هنگام ضرورت و ترس از کفار میباشد نه ترس از مسلمانان. "

لینک از سایت اصلی :

http://www.islampp.com/index.php?id=144&ftwid=6817

با دقت در این تعریف و به خصوص قسمت هایی که زیر آن خط کشیده شده است، در می یابیم که هم حذیفه دقیقا مطابق این تعریف تقیه کرده است و هم این که وهابیون باید بپذیرند که پس حذیفه نیز عثمان را مسلمان نمی دانسته است وگرنه دلیلی بر تقیه از عثمان نبود.

3. تقیه ی حذیفه در برابر عثمان و نحوه ی عمل او،دقیقا همان نوع از تقیه ای است که شیعه به آن اعتقاد دارد.با این حساب جایی برای وارد کردن طعنه و ایراد به تقیه در عقیده ی شیعه نمی ماند.( می توانید به تعریف تقیه در کتب شیعه مراجعه کنید )

4. اگر در متن دقت کنید ،می بینید که عثمان خطاب به حذیفه می گوید " بلغنی انک قلت کذا و کذا " یعنی " به من خبر رسیده است که تو چنین و چنان می گویی ".شواهد قوی و مطمئن وجود دارد که عثمان در دوران حکومتش بر حذیفه جاسوس گذاشته بوده است و به احتمال بسیار قوی در این جا نیز همان جاسوس ها به عثمان خبر داده بوده اند.برای اطمینان خاطر از این که عثمان بر حذیفه جاسوس قرار داده بوده است،به لینک زیر مراجعه کنید :

http://al-shia.blog.ir/post/54

5. متاسفانه در متن دقیق اشاره نشده است که دقیقا چه سخنی از حذیفه به عثمان رسیده بوده است.یا خود راوی یعنی " نزال بن سبرة" از واژه ی کذا و کذا استفاده کرده است و یا این که بعدا متن دچار تحریفات شده است.( مانند بسیاری از موارد در کتب مخالفین شیعه ) اما حد مسلم و ثابت این است که حذیفه مطلب ناخوشایند و نامطلوبی علیه عثمان گفته بوده است که حذیفه از ترس جانش و دینش مجبور به تقیه می شود.برای مطالعه ی یکی از اقوال حذیفه ( با سند معتبر ) در شان عثمان به لینک زیر مراجعه کنید:


http://al-shia.blog.ir/post/52