حقانیت شیعه و رد شبهات

سلسله اهانت‌های ابن تیمیه (عالم برجسته مخالفان شیعه) به حضرت زهراء سلام الله علیها: حزن و اندوه حضرت زهراء بر پیامبر بیهوده و مایه سرزنش است!

مقدمه

ابو العباس بن تیمیه (متوفای 728 هـ) از جمله علمای بسیار مشهور و برجسته مخالفان شیعه می‌باشد که با توجه به مواضع و افکار خاصش، همواره منجر به بروز موضع‌گیری‌های شدید و مختلفی در بین مخالفان و موافقان شده است. از یک سوی موافقان وی در میان علمای مخالفان شیعه به مدح و ثنای وی پرداخته و حتی در حق او غلو و زیاده‌گویی کرده‌اند و از سوی دیگر مخالفان وی در میان علمای مخالفان شیعه به انتقاد از برخی تفکرات او پرداخته‌اند. البته در این میان گروهی از علمای مخالفان شیعه نیز با اتخاذ موضعی خفیف‌تر از دو گروه مذکور، در عین دفاع از اصل جایگاه ابن تیمیه، به برخی مواضع وی نقد‌هایی وارد کرده‌اند.

ابن تیمیه در کتاب «منهاج السنة» خویش که آن را به زعم خود در پاسخ به استدلالات علامه حلی (رض) (متوفای 726 هـ) نگاشته، در مواضع متعدد به صورت مستقیم یا غیر مستقیم (معمولا غیر مستقیم) به ساحت قدسی اهل بیت علیهم السلام هتاکی کرده و بدترین توصیفات را در حق ایشان روا می‌دارد.

شخصیت مقدس حضرت زهراء سلام الله علیها به عنوان سرور زنان اهل بهشت نیز از تیغ تیز هتاکی و جسارت‌های زشت ابن تیمیه مصون نمانده و وی در مواضع متعددی به ساحت قدسی آن بانوی بزرگوار اهانت کرده است.

ما در این یادداشت به نقل و بررسی این هتاکی‌ها و جسارت‌ها خواهیم پرداخت.

ابن تیمیه (عالم برجسته و مشهور مخالفان شیعه): حزن و اندوه [حضرت] زهراء [س] بر پیامبر [ص] امری عبث و بی فایده و مایه سرزنش اوست!

ابن تیمیه (عالم بزرگ و مشهور مخالفان شیعه) در جایی از کتاب «منهاج السنة» خویش چنین می‌نویسد:

ثُمَّ إِنَّ هَؤُلَاءِ الشِّیعَةِ - وَغَیْرَهُمْ - یَحْکُونَ عَنْ فَاطِمَةَ مِنْ حُزْنِهَا عَلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ مَا لَا یُوصَفُ، وَأَنَّهَا بنت بَیْتِ الْأَحْزَانِ، وَلَا یَجْعَلُونَ ذَلِکَ ذَمًّا لَهَا مَعَ أَنَّهُ حُزْنٌ عَلَى أَمْرٍ فَائِتٍ لَا یَعُودُ ...

ابن تیمیه الحرانی الحنبلی، ابوالعباس أحمد عبد الحلیم (المتوفى 728 هـ)، منهاج السنة النبویة، ج8، ص459، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، الناشر: جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامیة، الطبعة: الأولى، 1406 هـ - 1986 م.

شیعیان و غیر شیعیان در مورد فاطمه از حزن و اندوهش بر پیامبر به گونه‌ای نقل می‌کنند که وصف پذیر نیست و این که او بیت الاحزان را بنا کرد در حالی که آن‌ها چنین چیزی را مایه سرزنش و ذم فاطمه نمی‌دانند با آن که چنین حزن و اندوهی، اندوه بر امری است که تمام شده و رفته و بازگشت پذیر نیست ...

همانطور که ملاحظه می‌فرمایید ابن تیمیه حرّانی با جسارت و گستاخی عجیبش، حزن و اندوه حضرت زهراء سلام الله علیها بر شهادت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را امری بی فایده می‌داند که مایه ذم و سرزنش آن حضرت است و نه مدح!

در مورد سخنان موهن ابن تیمیه پیرامون حزن و اندوه حضرت زهراء سلام الله علیها به نکاتی مهم به اختصار اشاره می‌کنیم:

الف) قطعی بودن حزن و اندوه شدید حضرت زهراء سلام الله علیها بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در نزد مسلمانان

حزن و اندوه شدید حضرت زهراء سلام الله علیها بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از مسائل قطعی تاریخیست که هم در کتب شیعه و هم در کتب مخالفان شیعه وارد شده است. به همین دلیل است که ابن تیمیه نیز بدین مساله معترف است که هم شیعیان و هم غیر شیعیان چنین چیزی را نقل کرده‌اند. ما نیز از باب مستند شدن هر چه بیشتر، به مواردی از کتب مخالفان شیعه اشاره می‌کنیم:

حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ حَرْبٍ، حَدَّثَنَا حَمَّادٌ، عَنْ ثَابِتٍ، عَنْ أَنَسٍ، قَالَ: لَمَّا ثَقُلَ النَّبِیُّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ جَعَلَ یَتَغَشَّاهُ، فَقَالَتْ فَاطِمَةُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ: وَا کَرْبَ أَبَاهُ، فَقَالَ لَهَا: «لَیْسَ عَلَى أَبِیکِ کَرْبٌ بَعْدَ الیَوْمِ»، فَلَمَّا مَاتَ قَالَتْ: یَا أَبَتَاهُ، أَجَابَ رَبًّا دَعَاهُ، یَا أَبَتَاهْ، مَنْ جَنَّةُ الفِرْدَوْسِ، مَأْوَاهْ یَا أَبَتَاهْ إِلَى جِبْرِیلَ نَنْعَاهْ، فَلَمَّا دُفِنَ، قَالَتْ فَاطِمَةُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ: یَا أَنَسُ أَطَابَتْ أَنْفُسُکُمْ أَنْ تَحْثُوا عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ التُّرَابَ.

البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (المتوفی 256هـ)، صحیح البخاری، ج6، ص15، ح4462، تحقیق: محمد زهیر بن ناصر الناصر، ناشر: دار طوق النجاة، الطبعة: الأولى، 1422هـ .

هنگامی که بیماری پیامبر شدت یافت، ایشان از شدت بیماری بیهوش شدند. فاطمه علیها السلام در این هنگام گفت: وای بر این درد و رنج پدر. سپس پیامبر به وی فرمود: بعد از امروز دیگر پدرت درد و رنجی ندارد. هنگامی که پیامبر از دنیا رفت، فاطمه گفت: ای پدر جان، ای کسی که پروردگار دعایش را اجابت کرد. ای پدر جان، ای کسی که فردوس جایگاه اوست. ای پدر جان، خبر وفات تو را به جبریل می‌رسانیم. هنگامی که رسول خدا دفن شد، فاطمه به انس گفت: ای انس، آیا توانستید و خوش داشتید که خاک بر پیکر رسول خدا بریزید؟

همچنین از امام باقر علیه السلام در مصادر مخالفان شیعه چنین نقل شده است:

حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ الدَّبَرِیُّ، عَنْ عَبْدِ الرَّزَّاقِ، عَنِ ابْنِ عُیَیْنَةَ، عَنْ عَمْرِو بْنِ دِینَارٍ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ، قَالَ: «مَکَثَتْ ‌فَاطِمَةُ بَعْدَ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ ثَلَاثَةَ أَشْهُرٍ، وَمَا رُئِیَتْ ‌ضَاحِکَةً بَعْدَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ إِلَّا أَنَّهُمْ قَدْ أَمْتَرُوا فِی طَرَفِ نَابِهَا».

الطبرانی، ابوالقاسم سلیمان بن أحمد بن أیوب (المتوفی 360هـ)، المعجم الکبیر، ج22، ص399، ح995، تحقیق: حمدی بن عبدالمجید السلفی، ناشر: مکتبة ابن تیمیة - القاهرة، الطبعة: الثانیة.

از امام باقر [علیه السلام] نقل شده است که فرمودند: فاطمه پس از پیامبر سه ماه زنده بود و پس از رسول خدا هرگز خندان دیده نشد الا این که آن‌ها می‌گفتند مشکلی در دهان فاطمه وجود دارد که مانع خنده و تبسم وی‌ می‌شود. (!!!) (قطعا این ادعا از سوی دشمنان حضرت زهراء سلام الله علیها و به منظور پوشاندن جرائم و ظلم‌ها در حق ایشان مطرح شده است تا انگشت اتهام را از خود دور سازند)

ب) مطلوب و ممدوح بودن حزن و اندوه بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در نزد مسلمانان

مصیبت و اندوهگین شدن بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فی نفسه امری مطلوب است. در حدیثی از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چنین وارد شده است:

"إذا أصیب أحدکم بمصیبة ‌فلیذکر ‌مصیبته بی فإنها أعظم المصائب".

الأشقودری الألبانی، أبو عبد الرحمن محمد ناصر الدین (المتوفى 1420هـ)، سلسلة الأحادیث الصحیحة وشیء من فقهها وفوائدها، ج3، ص97، ح1106، الناشر: مکتبة المعارف للنشر والتوزیع - الریاض، الطبعة: الأولى، جـ 1 - 4: 1415 هـ - 1995 م - جـ 6: 1416 هـ - 1996 م - جـ 7: 1422 هـ - 2002 م.

هر ‌گاه مصیبتی به احدی از شما وارد شد، پس مصیبت من را به یاد آورد که بزرگ‌ترین مصائب است.

بدیهیست که هر انسان مؤمنی که مصیبت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را به یاد آورد و محبت قلبی و حقیقی به ایشان داشته باشد، در آن هنگام آثار حزن و اندوه در ظاهر و باطن او پدیدار می‌شود. از سویی دیگر حضرت زهراء سلام الله علیها پس از شهادت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم با شدید‌ترین مصائب و سختی‌ها رو به رو شدند که برخی از آن در کتب مخالفان شیعه نیز به صورت صریح نقل شده است و طبیعتا در چنین مواردی به این کلام رسول خدا نیز عمل کرده و با یادآوری مصیبت ایشان، غم و اندوهشان افزون نیز می‌شده است.

ج) حزن و اندوه بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به مثابه ابراز ارادت و محبت به ایشان است

ابن تیمیه حرّانی حزن و اندوه بر پیامبر و همچنین حزن و اندوه بر هجرت غم انگیز ایشان از دنیای فانی به دیار باقی را عملی بی‌فایده و نشان دهنده نوعی ضعف دانسته است! این در حالیست که حتی کم علم و اطلاع‌ترین مسلمان نیز به خوبی درک می‌کند که غم و اندوه بر خاتم پیامبران الهی، نشان دهنده نهایت محبت و تعلق خاطر و ارادت به ایشان و نشان دهنده ایمان شخص است. حال چگونه ممکن است ما چنین حزن و اندوهی را به منزله ضعف بدانیم و چیزی را که مایه تقویت ایمان و متذکر شدن است بیهوده بخوانیم؟! آیا چنین کلامی جز از فردی که هیچ معرفت و درک صحیحی از جایگاه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ندارد و می‌خواهد به هر شکل ممکن بغض و دشمنی خود نسبت به حضرت زهراء سلام الله علیها را نشان بدهد صادر می‌شود؟! آن هم در حالی که در روایات معتبر وارد شده است که حتی یک تکه چوب نیز نمی‌تواند دوری رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را تحمل کند!

حَدَّثَنَا أَبُو بَکْرِ بْنُ خَلَّادٍ الْبَاهِلِیُّ، حَدَّثَنَا بَهْزُ بْنُ أَسَدٍ، حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ، عَنْ عَمَّارِ بْنِ أَبِی عَمَّارٍ عَنْ ابْنِ عَبَّاسٍ؛ وَعَنْ ثَابِتٍ، عَنْ أَنَسٍ: أَنَّ النَّبِیَّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ - کَانَ یَخْطُبُ إِلَى جِذْعٍ، فَلَمَّا اتَّخَذَ الْمِنْبَرَ ذَهَبَ إِلَى الْمِنْبَرِ، فَحَنَّ الْجِذْعُ فَأَتَاهُ فَاحْتَضَنَهُ فَسَکَنَ، فَقَالَ: "لَوْ لَمْ أَحْتَضِنْهُ لَحَنَّ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ".

القزوینی، ابوعبدالله محمد بن یزید (المتوفى 275هـ)، سنن ابن ماجة، ج2، ص419، ح1415وج2، ص420، ح1417، تحقیق: المحقق: شعیب الأرنؤوط - عادل مرشد - محمَّد کامل قره بللی - عَبد اللّطیف حرز الله، الناشر: دار الرسالة العالمیة، الطبعة: الأولى، 1430 هـ - 2009 م. [تعلیق شعیب الأرنؤوط: إسناده صحیح]

انس بن مالک (صحابی) نقل می‌کند که رسول خدا با تکیه بر درخت نخلی سخنرانی می‌کرد و هنگامی که ایشان از منبر برای سخنرانی استفاده کردند، تنه درخت خرما ناله‌ای سر داد. رسول خدا آمد و آن را در آغوش گرفت و گفت: اگر آن را در آغوش نمی‌گرفتم، تا روز قیامت به ناله‌اش ادامه می‌داد.

د) تمجید ابن تیمیه از حزن ابوبکر بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در عین سرزنش حزن حضرت زهراء سلام الله علیها بر پیامبر!

ابن تیمیه کمی قبل و پس از همین عبارات گستاخانه‌اش در حق حضرت زهراء سلام الله علیها، در مورد حزن و اندوه ابوبکر بن ابی قحافه در غار و در کنار پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم چنین می‌نویسد:

وَحُزْنُهُ عَلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَدُلُّ عَلَى کَمَالِ مُوَالَاتِهِ وَمَحَبَّتِهِ، وَنُصْحِهِ لَهُ وَاحْتِرَاسِهِ عَلَیْهِ وَذَبِّهِ عَنْهُ وَدَفْعِ الْأَذَى عَنْهُ، وَهَذَا مِنْ أَعْظَمِ الْإِیمَانِ وَإِنْ کَانَ مَعَ ذَلِکَ یَحْصُلُ لَهُ بِالْحُزْنِ نَوْعُ ضَعْفٍ ...

ابن تیمیه الحرانی الحنبلی، ابوالعباس أحمد عبد الحلیم (المتوفى 728 هـ)، منهاج السنة النبویة، ج8، ص459، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، الناشر: جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامیة، الطبعة: الأولى، 1406 هـ - 1986 م.

حزن و اندوه ابوبکر بر پیامبر [در غار] دال بر کمال موالات و محبت و اخلاص و دوستی و دفاع و نگاهبانی وی از پیامبر و دفع آزار و اذیت از ایشان می‌باشد و این از بالاترین درجات ایمان است هر چند که با این نوع حزن نوعی ضعف در انسان پدید می‌آید ...

و در ادامه می‌نویسد:

فَحُزْنُ أَبِی بَکْرٍ بِلَا رَیْبٍ أَکْمَلُ مِنْ حَزْنِ فَاطِمَةَ، فَإِنْ کَانَ مَذْمُومًا عَلَى حُزْنِهِ، فَفَاطِمَةُ أَوْلَى بِذَلِکَ وَإِلَّا فَأَبُو بَکْرٍ أَحَقُّ بِأَنْ لَا یُذَمَّ عَلَى حُزْنِهِ عَلَى النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ مِنْ حُزْنِ غَیْرِهِ عَلَیْهِ بَعْدَ مَوْتِهِ.

ابن تیمیه الحرانی الحنبلی، ابوالعباس أحمد عبد الحلیم (المتوفى 728 هـ)، منهاج السنة النبویة، ج8، ص459و460، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، الناشر: جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامیة، الطبعة: الأولى، 1406 هـ - 1986 م.

حزن و اندوه ابوبکر [در غار] کامل‌تر از حزن فاطمه [پس از پیامبر] است و اگر کسی ابوبکر را به دلیل حزن و اندوهش قابل سرزنش بداند، به طریق اولی بایستی فاطمه را مستحق سرزنش بداند و الا ابوبکر سزاوارتر است به این که به دلیل حزنش  بر پیامبر مورد سرزنش قرار نگیرد تا دیگرانی که بعد از پیامبر بر ایشان اندوهگین شده‌اند.

همانطور که ملاحظه می‌فرمایید، ابن تیمیه وقتی به حزن و اندوه ابوبکر در غار می‌رسد - که علمای شیعه با استدلالات منطقی و عقلانی و قرآنی - آن را مایه ذم و سرزنش و نقصان ایمان می‌دانند، بدون دلیلی قطعی و قانع کننده شروع به مدح این نوع حزن و اندوه می‌کند اما هنگامی که به حزن و اندوه حضرت زهراء سلام الله علیها می‌رسد، در نهایت گستاخی و هتاکی به ساحت قدسی آن بانوی بزرگوار جسارت می‌کند.

هـ) حزن و اندوه شدید پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بر فرزندش ابراهیم

بر اساس روایات فراوان در مصادر مخالفان شیعه، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت علیهم السلام و صحابه و تابعین پس از درگذشت شخصیت‌های شناخته شده در جهان اسلام بسیار اندوهگین می‌شدند. آیا ابن تیمیه و پیروانش جرات و جسارت آن را دارند که ایشان را نیز کسانی معرفی کنند که با این اندوهشان، کاری بیهوده و عبث انجام داد‌ه‌اند که به منزله غم و اندوه بر امری است که بازنخواهد گشت و نوعی ضعف درونی خود را نیز با این غم و اندوه آشکار ساخته‌اند؟!

به عنوان مثال در صحیح بخاری پیرامون وفات ابراهیم فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم چنین نقل شده است:

حَدَّثَنَا الحَسَنُ بْنُ عَبْدِ العَزِیزِ، حَدَّثَنَا یَحْیَى بْنُ حَسَّانَ، حَدَّثَنَا قُرَیْشٌ هُوَ ابْنُ حَیَّانَ، عَنْ ثَابِتٍ، عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِکٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: دَخَلْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ عَلَى أَبِی سَیْفٍ القَیْنِ، وَکَانَ ظِئْرًا لِإِبْرَاهِیمَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ، فَأَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ إِبْرَاهِیمَ، فَقَبَّلَهُ، وَشَمَّهُ، ثُمَّ دَخَلْنَا عَلَیْهِ بَعْدَ ذَلِکَ وَإِبْرَاهِیمُ یَجُودُ بِنَفْسِهِ، فَجَعَلَتْ عَیْنَا رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ تَذْرِفَانِ، فَقَالَ لَهُ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ: وَأَنْتَ یَا رَسُولَ اللَّهِ؟ فَقَالَ: «یَا ابْنَ عَوْفٍ إِنَّهَا رَحْمَةٌ»، ثُمَّ أَتْبَعَهَا بِأُخْرَى، فَقَالَ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ: «إِنَّ العَیْنَ تَدْمَعُ، وَالقَلْبَ یَحْزَنُ، وَلاَ نَقُولُ إِلَّا مَا یَرْضَى رَبُّنَا، وَإِنَّا بِفِرَاقِکَ یَا إِبْرَاهِیمُ لَمَحْزُونُونَ» رَوَاهُ مُوسَى، عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ المُغِیرَةِ، عَنْ ثَابِتٍ، عَنْ أَنَسٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، عَنِ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ.

البخاری الجعفی، ابوعبدالله محمد بن إسماعیل (المتوفی 256هـ)، صحیح البخاری، ج2، ص83و84، ح1303، تحقیق: محمد زهیر بن ناصر الناصر، ناشر: دار طوق النجاة، الطبعة: الأولى، 1422هـ .

انس بن مالک (صحابی) می‌گوید: همراه رسول خدا بر ابوسیف آهنگر وارد شدیم و او شوهر دایه ابراهیم (پسر رسول خدا) بود. رسول خدا، ابراهیم را گرفتند و بوسیدند و بوییدند. پس از آن مجددا به نزد ابوسیف رفتیم و ابراهیم در آستانه مرگ بود. اشک از چشمان رسول خدا جاری شد. عبدالرحمن بن عوف به پیامبر عرض کرد: ای رسول خدا، آیا شما هم گریه می‌کنید؟! رسول خدا فرمودند: این رحمت است. سپس بیشتر گریستند و فرمودند: همانا چشم می‌گرید و قلب اندوهگین می‌شود اما ما چیزی جز آنچه مورد رضایت خداوند باشد نمی‌گوییم. ای ابراهیم، ما به خاطر دوری و فراق تو اندوهگین هستیم.

حال آیا معقول و منطقیست که کسی بر مبنای سخن ابن تیمیه بگوید این نوع حزن از جانب رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم امری بیهوده و بر چیزی بوده که گذشته و بازنمی‌گردد و حاکی از نوعی ضعف در شخصیت رسول خداست؟! به راستی ابن تیمیه با کدامین دلیل عقلی و شرعی چنین در حق حضرت زهراء سلام الله علیها گستاخی و جسارت کرده است؟!

و) حزن و اندوه شدید طرفداران و اتباع ابن تیمیه در وفات وی و غلو شدید در حق او!

اما از عجایب روزگار آن است که ابن تیمیه - که حزن حضرت زهراء بر پیامبر را نکوهش می‌کند - به قدری در چشم اتباع و پیروان و دوستدارانش بزرگ جلوه کرده که اشعاری در وصف وی سروده و حزن و اندوه و گریه و نیاحه بر فراق وی را امری مطلوب و ممدوح جلوه داده‌اند!

شیخ برهان‌الدین تبریزی (از علمای مخالفان شیعه و از دوستداران ابن تیمیه) در وصف ابن تیمیه و وفات وی مرثیه‌ای سروده که در بخشی از آن ادعا می‌کند زمین و آسمان بر مرگ ابن تیمیه گریسته و اندوهی مستمر و پیوسته در فراق او دارند!

إِمَام بکته أرضه وسماؤه/ بکاء حَزِین حزنه متتابع

المقدسی، أبو عبد الله محمد بن أحمد بن عبد الهادی بن قدامة (المتوفى744هـ) ، العقود الدریة من مناقب شیخ الإسلام أحمد بن تیمیة ، ص445، تحقیق : محمد حامد الفقی ، ناشر : دار الکاتب العربی – بیروت.

و یکی دیگر از دوستداران ابن تیمیه، پیوستگی حزن و اندوه بر وی پس از مرگش را امری مطلوب دانسته است:

من کَانَ مَسْرُورا بِهِ وبعلمه/ من بعده فالحزن أضحى عَاجلا

المقدسی، أبو عبد الله محمد بن أحمد بن عبد الهادی بن قدامة (المتوفى744هـ) ، العقود الدریة من مناقب شیخ الإسلام أحمد بن تیمیة ، ص471، تحقیق : محمد حامد الفقی ، ناشر : دار الکاتب العربی – بیروت.

و در قصیده‌ای دیگر در فراق ابن تیمیه نیز حزن و اندوه و نیاحه بر فراق ابن تیمیه را امری مطلوب قلمداد کرده و گویی آن را به نوعی دال بر فضیلت و جایگاه والای ابن تیمیه دانسته‌اند:

ولمؤمنین الْجِنّ حزن شَامِل/ ونیاحه نطقت بهَا الأحلام

المقدسی، أبو عبد الله محمد بن أحمد بن عبد الهادی بن قدامة (المتوفى744هـ) ، العقود الدریة من مناقب شیخ الإسلام أحمد بن تیمیة ، ص498، تحقیق : محمد حامد الفقی ، ناشر : دار الکاتب العربی – بیروت.

همچنین ابن حامد که خود از شاگردان ابن تیمیه است چنین می‌گوید:

وَلَا تخیلته قطّ فِی نَفسِی وَلَا تمثلته فِی قلبِی إِلَّا ویتجدد لی حزن قدیمه کَأَنَّهُ محدثه وَوَاللَّه مَا کتبتها إِلَّا وأدمعی تتساقط عِنْد ذکره أسفا على فِرَاقه وَعدم ملاقاته ...

المقدسی، أبو عبد الله محمد بن أحمد بن عبد الهادی بن قدامة (المتوفى744هـ) ، العقود الدریة من مناقب شیخ الإسلام أحمد بن تیمیة ، ص521، تحقیق : محمد حامد الفقی ، ناشر : دار الکاتب العربی – بیروت.

هرگز ابن تیمیه را در نفسم و قلبم یاد نکردم مگر آن که حزن و اندوهم بر وی همانند قبل زنده شد گویی که اندوهی تازه است و به خدا سوگند هرگز چیزی ننوشتم مگر آن که هنگام یاد او بر فراق و دوری و عدم دیدارش اشک‌هایم از چشمانم سرازیر می‌شد ...

حال سوال مهم و اساسی آن است که چگونه پیروان ابن تیمیه که اینگونه حزن و اندوهشان بر فراق و دوری ابن تیمیه را مایه افتخار و ارادت به وی می‌دانند، به کسی افتخار می‌کنند که حزن و اندوه حضرت فاطمه زهراء سلام الله علیها بر فخر کائنات و خاتم انبیاء را عملی بیهوده و مایه سرزنش دانسته است؟!