حقانیت شیعه و رد شبهات

پاسخ به شبهه ی اسلام ستیزان: خواستگاری امام حسین (ع) از ارینب دختر اسحاق و نقش وی در وقوع حوادث کربلا!

مقدمه

یکی از شبهات پر تکرار اسلام ستیزان که با هدف تخریب وجهه ی امام حسین علیه السلام مطرح می شود، ماجرای زنی به نام ارینب و نقش وی در وقوع حوادث عاشوراء می باشد.

در این نوشتار به این شبهه و پاسخگویی به آن پرداخته ایم.

طرح شبهه

ماجرای  رقابت عشقی میان امام حسین و یزید چه بوده است؟

زن هوسباز و زیبارویی بنام "ارینب" که در ابتدا معشوقه یزید بود اما در آستانه ازدواج با یزید به خاطر وعده وعیدهای امام حسین دل از یزید برید و به عقد و ازدواج امام حسین در آمد و این موجب کینه یزید و اتفاقات عاشورا شد.

الامامه و السیاسه، صفحه 166.
ثمرات الاوراق ابن حجة حموى، نقل از پند تاریخ ، جلد 1، صفحه 209.

پاسخ به شبهه

نقل داستان به صورت کامل

ابتدا این داستان را از کتاب «الامامة و السیاسة» منسوب به «ابن قتیبة» نقل می کنیم و سپس به پاسخگویی می پردازیم:

ما حاول معاویة من تزویج یزید
قال: وذکروا أن یزید بن معاویة سهر لیلة من اللیالی ، وعنده وصیف لمعاویة یقال له رفیق ، فقال یزید: أستدیم الله بقاء أمیر المؤمنین ، وعافیته إیاه، وأرغب إلیه فی تولیة أمره وکفایة همه ، فقد کنت أعرف من جمیل رأی أمیر المؤمنین فی ، وحسن نظره فی جمیع الأشیاء ما یؤکد الثقة ذلک والتوکل علیه ؟ منعنی من البوح بما جمجمت فی صدری له ، وتطلابه إلیه ، فأضاع من أمری وترک من النظر فی شأنی ، وقد کان فی حلمه ، وعلمه ، ورضائه ، ومعرفته ، بما یحق لمثله النظر فیه ، غیر غافل عنه ، ولا تارک له ، مع ما یعلم من هیبتی له وخشیتی منه ، فالله یجزیه عنی بإحسانه ، ویغفر له ما اجترح من عهده ونسیانه ، فقال الوصیف : وما ذلک جعلت فداک ؟ لا تلم على تضییعه إیاک ، فإنک تعرف تفضیله لک ، وحرصه علیک ، وما یخامره من حبک ، وأن لیس شئ أحب إلیه ، ولا آثر عنده منک لدیه ، فاذکر بلاءه ، واشکر حباءه فإنک لا تبلغ من شکره إلا بعون من الله .

قال : فأطرق یزید إطراقا عرف الوصیف منه ندامته على ما بدا منه ، وباح به ، فلما آب من عنده توجه نحو سدة معاویة لیلا وکان غیر محجوب عنه ، ولا محبوس دونه ، فعلم معاویة أنه ما جاء به إلا خبر أراد إعلامه به . فقال له معاویة : ما وراءک ؟ وما جاء بک ؟ فقال : أصلح الله أمیر المؤمنین ، کنت عند یزید ابنک ، فقال فیما استجر من الکلام کذا وکذا ، فوثب معاویة وقال : ویحک ما أضعنا منه ؟ رحمة له ، وکراهیة لما شجاه وخالف هواه ؟ وکان معاویة لا یعدل بما یرضیه شیئا . فقال : علی به ، وکان معاویة إذا أتت الأمور المشکلة المعضلة ، بعث إلى یزید یستعین به على استیضاح شباتها واستسهال معضلاتها ، فلما جاءه الرسول قال : أجب أمیر المؤمنین ، فحسب یزید إنما دعاه إلى تلک الأمور التی یفزع إلیه منها ، ویستعین برأیه علیها ، فأقبل حتى دخل علیه ، فسلم ثم جلس ، فقال معاویة : یا یزید ما الذی أضعنا من أمرک ، وترکنا من الحیطة علیک ، وحسن النظر لک ، حیث قلت ما قلت ؟ وقد تعرف رحمتی بک ، ونظری فی الأشیاء التی تصلحک ، قبل أن تخطر على وهمک ، فکنت أظنک على تلک النعماء شاکرا ، فأصبحت بها کافرا ، إذ فرط من قولک ما ألزمتنی فیه إضاعتی إیاک ، وأوجبت علی منه التقصیر ، لم یزجرک عن ذلک تخوف سخطی ، ولم یحجزک دون ذکره سالف نعمتی، ولم یردعک عنه حق أبوتی، فأی ولد أعق منک وأکید ، وقد علمت أنی تخطأت الناس کلهم فی تقدیمک ، ونزلتهم لتولیتی إیاک، ونصبتک إماما على أصحاب رسول الله صلى الله علیه وسلم، وفیهم من عرفت ، وحاولت منهم ما علمت ؟ قال : فتکلم یزید ، وقد خنقه من شدة الحیاء الشرق وأخضله من ألیم الوجد العرق. قال : لا تلزمنی کفر نعمتک ، ولا تنزل بی عقابک ، وقد عرفت نعمة مواصلتک ببرک ، وخطوی إلى کل ما یسرک، فی سری وجهری فلیسکن سخطک ، فإن الذی أرثی له من أعباء حمله وثقله ، أکثر مما أرثی لنفسی، من ألیم ما بها وشدته ، وسوف أنبئک وأعلمک أمری.

کنت قد عرفت من أمیر المؤمنین استکمل الله بقاءه، نظرا فی خیار الأمور لی ، وحرصا على سیاقها إلی ، وأفضل ما عسیت أستعد له بعد إسلامی المرأة الصالحة ، وقد کان ما تحدث به من فضل جمال أرینب بنت إسحاق وکمال أدبها ما قد سطح وشاع فی الناس ، فوقع منی بموقع الهوى فیها، والرغبة فی نکاحها ، فرجوت ألا تدع حسن النظر لی فی أمرها ، فترکت ذلک حتى استنکحها بعلها ، فلم یزل ما وقع فی خلدی ینمو ویعظم فی صدری، حتى عیل صبری ، فبحت بسری ، فکان مما ذکرت تقصیرک فی أمری ، فالله یجزیک أفضل من سؤالی وذکری . فقال له معاویة : مهلا یا یزید، فقال : علام تأمرنی بالمهل وقد انقطع منها الأمل ؟ فقال له معاویة: فأین حجاک ومروءتک وتقاک ؟ فقال یزید : قد یغلب الهوى على الصبر والحجا ، ولو کان أحد ینتفع فیما یبتلی به من الهوى یتقاه، أو یدفع ما أقصده بحجاه ، لکان أولى الناس بالصبر داود علیه السلام ، وقد خبرک القرآن بأمره. فقال معاویة: فما منعک قبل الفوت من ذکره ؟ قال : ما کنت أعرفه ، وأثق به من جمیل نظرک ، قال: صدقت، ولکن اکتم یا بنی أمرک بحلمک ، واستعن بالله على غلبة هواک بصبرک ، فإن البوح به غیر نافعک ، والله بالغ أمره ، ولا بد مما هو کائن .

وکانت أرینب بنت إسحاق مثلا فی أهل زمانها فی جمالها ، وتمام کمالها وشرفها ، وکثرة مالها ، فتزوجها رجل من بنی عمها یقال له عبد الله بن سلام من قریش ، وکان من معاویة بالمنزلة الرفیعة فی الفضل . ووقع أمر یزید من معاویة موقعا ملأه هما ، وأوسعه غما ، فأخذ فی الحیلة والنظر أن یصل إلیها ، وکیف یجمع بینه وبینها حتى یبلغ رضا یزید فیها . فکتب معاویة إلى عبد الله بن سلام: وکان قد استعمله على العراق ، أن أقبل حین تنظر فی کتابی هذا لأمر حظک فیه کامل ، ولا تتأخر عنه ، فأعد المصیر والإقبال . وکان عند معاویة بالشام أبو هریرة وأبو الدرداء ، صاحبا رسول الله صلى الله علیه وسلم ، فلما قدم عبد الله بن سلام الشام ، أمر معاویة أن ینزل منزلا قد هیئ له ، وأعد له فیه نزله ، ثم قال لأبی هریرة وصاحبه : إن الله قسم بین عباده قسما ، وواهبهم نعما أوجب علیهم شکرها ، وحتم علیهم حفظها ، وأمرهم برعایة حقها ، وسلطان طریقها ، بجمیل النظر ، وحسن التفقد لمن طوقهم الله أمره ، کما فوضه إلیهم ، حتى تؤدوا إلى الله الحق فیهم کما أوجبه علیهم ، فحیانی منها عز وجل بأعز الشرف ، وسمو السلف ، وأفضل الذکر، وأغدق الیسر ، وأوسع علی فی رزقه ، وجعلنی راعی خلقه ، وأمینه فی بلاده ، والحاکم فی أمر عباده ، لیبلونی أأشکر آلاءه أم أکفرها ، فإیاه أسأله أداء شکره ، وبلوغ ما أرجو بلوغه ، من عظیم أجره ، وأول ما ینبغی للمرء أن یتفقده وینظر فیه ، فیمن استرعاه الله أمره من أهله ومن لا غنى به عنه .

وقد بلغت لی ابنة أردت إنکاحها ، والنظر فیمن یرید أن یباعلها . لعل من یکون بعدی یهتدی منه ، بهدیی ، ویتبع فیه أثری ، فإنی قد تخوفت أن یدعو من یلی هذا الأمر من بعدی زهوة السلطان وسرفه إلى عضل نسائهم، ولا یرون لهن فیمن ملکوا أمره کفؤا ولا نظیرا ، وقد رضیت لها عبد الله بن سلام لدینه وفضله ومروءته وأدبه. فقال أبو هریرة وأبو الدرداء : إن أولى الناس برعایة أنعم الله وشکرها ، وطلب مرضاته فیها فیما خصه به منها، أنت صاحب رسول الله وکاتبه . فقال معاویة اذکروا له ذلک عنی ، وقد کنت جعلت لها فی نفسها شورى ، غیر أنی أرجو أنها لا تخرج من رأیی إن شاء الله ، فلما خرجا من عنده متوجهین إلى منزل عبد الله بن سلام بالذی قال لهما ، قال : ودخل معاویة إلى ابنته ، فقال لها : إذا دخل علیک أبو هریرة وأبو الدرداء ، فعرضا علیک أمر عبد الله بن سلام ، وإنکاحی إیاک منه ، ودعواک إلى مباعلته ، وحضاک على ملاءمة رأیی ، والمسارعة إلى هوای . فقولی لهما: عبد الله بن سلام کفؤ کریم ، وقریب حمیم ، غیر أنه تحته أرینب بنت إسحاق ، وأنا خائفة أن یعرض لی من الغیرة ما یعرض للنساء ، فأتولى منه ما أسخط الله فیه ، فیعذبنی علیه ، فأفارق الرجاء ، وأستشعر الأذى ، ولست بفاعلة حتى یفارقها ، فذکر ذلک أبو هریرة وأبو الدرداء لعبد الله بن سلام ، وأعلماه بالذی أمرهما معاویة ، فلما أخبراه سر به وفرح ، وحمد الله علیه ، ثم قال : نستمتع الله بأمیر المؤمنین ، لقد والى علی من نعمه، وأسدى إلی من مننه ، فأطول ما أقوله فیه قصیر ، وأعظم الوصف لها یسیر . ثم أراد إخلاطی بنفسه ، وإلحاقی بأهله ، إتماما لنعمته ، وإکمالا لإحسانه ، فالله أستعین على شکره ، وبه أعوذ من کیده ومکره . ثم بعثهما إلیه خاطبین علیه ، فلما قدما ، قال لهما معاویة: قد تعلمان رضائی به وتنخلی إیاه ، وحرصی علیه ، وقد کنت أعلنتکما بالذی جعلت لها فی نفسها من الشورى ، فادخلا إلیها ، وأعرضا علیها الذی رأیت لها ، فدخلا علیها وأعلماها بالذی ارتضاه لها أبوها ، لما رجا من ثواب الله علیه . فقالت لهما کالذی قال لها أبوها ، فأعلماه بذلک ، فلما ظن أنه لا یمنعها منه إلا أمرها، فارق زوجته ، وأشهدهما على طلاقها ، وبعثهما خاطبین إلیه أیضا ، فخطبا ، وأعلما معاویة بالذی کان من فراق عبد الله بن سلام امرأته ، طلابا لما یرضیها ، وخروجا عما یشجیها ، فأظهر معاویة کراهیة لفعله ، وقال : ما أستحسن له طلاق امرأته ، ولا أحببته ، ولو صبر ولم یعجل لکان أمره إلى مصیره ، فإن کون ما هو کائن لا بد منه ، ولا محیص عنه ، ولا خیرة فیه للعباد ، والأقدار غالبة ، وما سبق فی علم الله لا بد جار فیه ، فانصرفا فی عافیة ، ثم تعودان إلینا فیه ، وتأخذان إن شاء الله رضانا . ثم کتب إلى یزید ابنه یعلمه بما کان من طلاق أرینب بنت إسحاق عبد الله بن سلام ، فلما عاد أبو هریرة وأبو الدرداء إلى معاویة أمرهما بالدخول علیها ، وسؤالها عن رضاها تبریا من الأمر ، ونظرا فی القول والعذر ، فیقول : لم یکن لی أن أکرهها ، وقد جعلت لها الشورى فی نفسها ، فدخلا علیها ، وأعلماها بالذی رضیه إن رضیت هی ، وبطلاق عبد الله بن سلام امرأته أرینب ، طلابا لمسرتها ، وذکرا من فضله ، وکمال مروءته ، وکریم محتده ، ما القول یقصر عن ذکره . فقالت لهما:

جف القلم بما هو کائن ، وإنه فی قریش لرفیع ، غیر أن الله عز وجل یتولى تدبیر الأمور فی خلقه ، وتقسیمها بین عباده ، حتى ینزلها منازلها فیهم، ویضعها على ما سبق فی أقدارها . ولیست تجری لأحد على ما یهوى ، ولو کان لبلغ منها غایة ما شاء . وقد تعرفان أن التزویج هزله جد ، وجده ندم ، الندم علیه یدوم ، والمعثور فیه لا یکاد یقوم ، والأناة فی الأمور أوفق لما یخاف فیها من المحذور ، فإن الأمور إذا جاءت خلاف الهوى بعد التأنی فیها، کان المرء بحسن العزاء خلیقا ، وبالصبر علیها حقیقا ، وعلمت أن الله ولی التدابیر . فلم تلم النفس على التقصیر ، وإنی بالله أستعین ، سائلة عنه، حتى أعرف دخیلة خبره ، ویصح لی الذی أرید علمه من أمره ومستخیرة ، وإن کنت أعلم أنه لا خیرة لأحد فیما هو کائن ، ومعلمتکما بالذی یرینیه الله فی أمره ، ولا قوة إلا بالله.

فقالا : وفقک الله وخار لک . ثم انصرفا عنها ، فلما أعلماه بقولها تمثل وقال:

فإن یک صدر هذا الیوم ولى * فإن غدا لناظره قریب وتحدث الناس بالذی کان من طلاق عبد الله امرأته قبل أن یفرغ من طلبته ، وقبل أن یوجب له الذی کان من بغیته ، ولم یشکوا فی غدر معاویة إیاه .

فاستحث عبد الله بن سلام أبا هریرة وأبا الدرداء ، وسألهما الفراغ من أمره ، فأتیاها . فقالا لها : قد أتیناک لما أنت صانعة فی أمرک ، وإن تستخیری الله یخر لک فیما تختارین فإنه یهدی من استهداه ، ویعطی من اجتداه ، وهو أقدر القادرین . قالت : الحمد الله أرجو أن یکون الله قد خار لی ، فإنه لا یکل إلى غیره من توکل علیه ، وقد استبرأت أمره ، وسألت عنه فوجدته غیر ملائم ولا موافق لما أرید لنفسی ، مع اختلاف من استشرته فیه، فمنهم الناهی عنه ، ومنهم الآمر به ، واختلافهم أول ما کرهت من الله . فعلم عبد الله أنه خدع ، فهلع ساعة واشتد علیه الهم . ثم انتبه فحمد الله تعالى وأثنى علیه ، وقال متعزیا : لیس لأمر الله راد ، ولا لما لا بد أن یکون منه صاد ، أمور فی علم الله سبقت ، فجرت بها أسبابها ، حتى امتلأت منها أقرابها ، وإن امرؤ انثال له حلمه واجتمع له عقله ، واستذله رأیه ، لیس بدافع عن نفسه قدرا ولا کیدا ، ولا انحرافا عنه ولا جیدا ، ولآل ما سروا به واستجذلوا له لا یدوم لهم سروره ، ولا یصرف عنهم محذوره .

قال : وذاع أمره فی الناس وشاع ، ونقلوه إلى الأمصار، وتحدثوا به فی الأسمار ، وفی اللیل والنهار ، وشاع فی ذلک قولهم ، وعظم لمعاویة علیه لومهم ، وقالوا:

خدعه معاویة حتى طلق امرأته ، وإنما أرادها لابنه ، فبئس من استرعاه الله أمر عباده ، ومکنه فی بلاده ، وأشرکه فی سلطانه ، یطلب أمرا بخدعة من جعل الله إلیه أمره ، ویحیره ویصرعه جرأة على الله . فلما بلغ معاویة ذلک من قول الناس .

قال : لعمری ما خدعته . قال : فلما انقضت أقراؤها ، وجه معاویة أبا الدرداء إلى العراق خاطبا لها على ابنه یزید، فخرج حتى قدمها ، وبها یومئذ الحسین بن علیه وهو سید أهل العراق فقها ومالا وجودا وبذلا . فقال أبو الدرداء إذ قدم العراق : مما ینبغی لذی الحجا والمعرفة والتقى أن یبدأ به ویؤثره على مهم أمره ، لما یلزمه حقه، ویجب علیه حفظه ، وهذا ابن بنت رسول الله صلى الله علیه وسلم وسید شباب أهل الجنة یوم القیامة ، فلست بناظر فی شئ قبل الالمام به والدخول علیه ، والنظر إلى وجهه الکریم وأداء حقه ، والتسلیم علیه ، ثم أستقبل بعد إن شاء الله ما جئت له ، وبعثت إلیه ، فقصد حتى أتى الحسین ، فلما رآه الحسین قام إلیه فصافحه إجلالا له ، ومعرفته لمکانه من رسول الله صلى الله علیه وسلم ، وموضعه من الإسلام . ثم قال الحسین : مرحبا بصاحب رسول الله صلى الله علیه وسلم وجلیسه ، یا أبا الدرداء ، أحدثت لی رؤیتک شوقا إلى رسول الله صلى الله علیه وسلم ، وأوقدت مطلقات أحزانی علیه ، فإنی لم أر منذ فارقته أحدا کان له جلیسا ، وإلیه حبیبا ، إلا هملت عینای ، وأحرقت کبدی أسى علیه ، وصبابة إلیه . ففاضت عینا أبی الدرداء لذکر رسول الله ، وقال: جزى الله لبانة أقدمتنا علیک ، وجمعتنا بک خیرا . فقال الحسین : والله إنی لذو حرص علیک ، ولقد کنت بالاشتیاق إلیک . فقال أبو الدرداء : وجهنی معاویة خاطبا على ابنه یزید أرینب بنت إسحاق ، فرأیت أن لا أبدأ بشئ قبل إحداث العهد بک ، والتسلیم علیک . فشکر له الحسین ذلک ، وأثنى علیه وقال : لقد کنت ذکرت نکاحها ، وأردت الارسال إلیها بعد انقضاء أقرائها ، فلم یمنعنی من ذلک إلا تخییر مثلک ، فقد أتى الله بک ، فاخطب رحمک الله علی وعلیه ، فلتختر من اختاره الله لها وإنها أمانة فی عنقک حتى تؤدیها إلیها ، وأعطها من المهر مثل ما بذل لها معاویة عن ابنه . فقال أبو الدرداء : أفعل إن شاء الله ، فلما دخل علیها قال لها : أیتها المرأة إن الله خلق الأمور بقدرته ، وکونها بعزته ، فجعل لکل أمر قدرا ، ولکل قدر سببا ، فلیس لأحد عن قدر الله مستحاص ، ولا عن الخروج عن علمه مستناص ، فکان مما سبق لک وقدر علیک ، الذی کان من فراق عبد الله بن سلام إیاک ، ولعل ذلک لا یضرک ، وأن یجعل الله لک فیه خیرا کثیرا . وقد خطبک أمیر هذه الأمة ، وابن الملک ، وولی عهده ، والخلیفة من بعده ، یزید بن معاویة . وابن بنت رسول الله صلى الله علیه وسلم ، وابن أول من آمن به من أمته ، سید شباب أهل الجنة یوم القیامة ، وقد بلغک سناهما وفضلهما ، وجئتک خاطبا علیهما ، فاختاری أیهما شئت ؟ فسکتت طویلا . ثم قالت : یا أبا الدرداء لو أن هذا الأمر جاءنی وأنت غائب عنی أشخصت فیه الرسل إلیک ، واتبعت فیه رأیک ، ولم أقطعه دونک على بعد مکانک ، ونأی دارک، فأما إذ کنت المرسل فیه فقد فوضت أمری بعد الله إلیک ، وبرئت منه إلیک ، وجعلته فی یدیک ، فاختر لی أرضاهما لدیک، والله شهید علیک ، واقض فیه قضاء ذی التحری المتقی ، ولا یصدنک عن ذلک اتباع هوى ، فلیس أمرهما علیک خفیا وما أنت عما طوقتک عمیا . فقال أبو الدرداء : أیتها المرأة إنما علی إعلامک وعلیک الاختیار لنفسک . قالت: عفا الله عنک، إنما أنا بنت أخیک، ومن لا غنى بها عنک فلا یمنعک رهبة أحد من قول الحق فیما طوقتک، فقد وجب علیک أداء الأمانة فیما حملتک ، والله خیر من روعی وخیف ، إنه بنا خبیر لطیف . فلما لم یجد بدا من القول والإشارة علیها .

قال : بنیة ، ابن بنت رسول الله أحب إلی وأرضاهما عندی ، والله أعلم بخیرهما لک ، وقد کنت رأیت رسول الله صلى الله علیه وسلم واضعا شفتیه على شفتی الحسین فضعی شفیتک حیث وضعهما رسول الله ، قالت : قد اخترته ورضیته ، فاستنکحها الحسین بن علی ، وساق إلیها مهرا عظیما، وقال الناس وبلغ معاویة الذی کان من فعل أبی الدرداء فی ذکره حاجة أحد مع حاجته ، وما بعثه هو له ، ونکاح الحسین إیاها ، فتعاظمه ذلک جدا، ولامه لوما شدیدا ، وقال:

من یرسل ذا بلاهة وعمى ، یرکب فی أمره خلاف ما یهوى ، ورأیی کان من رأیه أسوأ ، ولقد کنا بالملامة منه أولى حین بعثناه ، ولحاجتنا انتخلناه، وکان عبد الله بن سلام قد استودعها قبل فراقه إیاها بدرات مملوءة درا، کان ذلک الدر أعظم ماله وأحبه إلیه ، وکان معاویة قد أطرحه ، وقطع جمیع روافده عنه ، لسوء قوله فیه ، وتهمته إیاه على الخدیعة ، فلم یزل یجفوه ویغضبه ، ویکدی عنه ، ما کان یجدیه ، حتى عیل صبره ، وطال أمره ، وقل ما فی یدیه ، ولام نفسه على المقام لدیه، فخرج من عنده راجعا إلى العراق ، وهو یذکر ماله الذی کان استودعها، ولا یدری کیف یصنع فیه ، وأنى یصل إلیه ، ویتوقع جحودها علیه ، لسوء فعله بها ، وطلاقه إیاها على غیر شئ أنکره منها ، ولا نقمة علیها . فلما قدم العراق لقی الحسین ، فسلم علیه . ثم قال : قد علمت جعلت فداک الذی کان من قضاء الله فی طلاق أرینب بنت إسحاق، وکنت قبل فراقی إیاها قد استودعتها مالا عظیما درا وکان الذی کان ولم أقبضه ، ووالله ما أنکرت منها فی طول ما صحبتها فتیلا ، ولا أظن بها إلا جمیلا، فذکرها أمری ، واحضضها على الرد علی ، فإن الله یحسن علیک ذکرک ، ویجزل به أجرک. فسکت عنه . فلما انصرف الحسین إلى أهله ، قال لها : قدم عبد الله بن سلام وهو یحسن الثناء علیک ، ویحمل النشر عنک ، فی حسن صحبتک ، وما أنسه قدیما من أمانتک فسرنی ذلک وأعجبنی ، وذکر أنه کان استودعک مالا قبل فراقه إیاک ، فأدی إلیه أمانته ، وردی علیه ماله ، فإنه لم یقل إلا صدقا ، ولم یطلب إلا حقا . قالت:

صدق ، قد والله استودعنی مالا لا أدری ما هو ، وإنه لمطبوع علیه بطابعه ما أخذ منه شئ إلى یومه هذا ، فأثنى علیها الحسین خیرا ، وقال : بل أدخله علیک حتى تبرئی إلیه منه کما دفعه إلیک . ثم لقی عبد الله بن سلام ، فقال له : ما أنکرت مالک ، وزعمت أنه لکما دفعته إلیها بطابعک ، فادخل یا هذا علیها ، وتوف مالک منها . فقال عبد الله بن سلام : أو تأمر بدفعه إلی جعلت فداک . قال : لا ، حتى تقبضه منها کما دفعته إلیها ، تبرئها منه إذا أدته . فلما دخلا علیها قال لها الحسین : هذا عبد الله بن سلام ، قد جاء یطلب ودیعته ، فأدیها إلیه کما قبضتها منه ، فأخرجت البدرات فوضعتها بین یدیه ، وقالت له: هذا مالک، فشکر لها ، وأثنى علیها ، وخرج الحسین ، ففض عبد الله خاتم بدره ، فحثا لها من ذلک الدر حثوات ، وقال : خذی ، فهذا قلیل منی لک ، واستعبرا جمیعا ، حتى تعالت أصواتهما بالبکاء ، أسفا على ما ابتلیا به ، فدخل الحسین علیهما وقد رق لهما، للذی سمع منهما. فقال: أشهد الله أنها طالق ثلاثا، اللهم إنک تعلم أنی لم أستنکحها رغبة فی مالها ولا جمالها ، ولکنی أردت إحلالها لبعلها، وثوابک على ما عالجته فی أمرها ، فأوجب لی بذلک الأجر ، وأجزل لی علیه الذخر إنک على کل شئ قدیر ، ولم یأخذ مما ساق إلیها فی مهرها قلیلا ولا کثیرا . وقد کان عبد الله بن سلام سأل ذلک أرینب ، أی التعویض على الحسین ، فأجابته إلى رد ماله علیه شکرا لما صنعه بهما ، فلم یقبله، وقال : الذی أرجو علیه من الثواب خیر لی منه فتزوجها عبد الله بن سلام ، وعاشا متحابین متصافیین حتى قبضهما الله ، وحرمها الله على یزید . والحمد لله رب العالمین.

الدینوری، أبو محمد عبد الله بن مسلم بن قتیبة (المتوفى276هـ)، الإمامة والسیاسة المعروف بتاریخ الخلفاء، ج1، صص 223 - 215، تحقیق: علی شیری، الناشر: دار الأضواء، الطبعة: الأولى، 1410 هـ - 1990 م.

تلاش معاویه برای ازدواج یزید

راوی گوید: آورده اند یزید بن معاویه شبی از شبها در حالی که یکی از نوجوانان معاویه به نام رقیق نزد وی بود، سخنانی بر لب آورد و گفت: خداوند امیرالمؤمنین را حفظ کند، من می دانم که امیرالمؤمنین تلاش بسیار می کند تا مرا پس از خود به عنوان خلیفه معرفی کند.

نوجوانی که نزد یزید بود به وی گفت: خدا مرا فدای تو بگرداند چه شده است؟ تو خود بهتر از همه می دانی که معاویه تا چه حد جانب تو را مراعات می کند و در نزد او کسی از تو عزیزتر نیست.

نوجوان شبانه نزد معاویه رفت. معاویه به آن نوجوان گفت: چه شده است؟ رفیق گفت: من نزد یزید بودم ولی وی از بعضی کارها اظهار ناخرسندی می کرد. معاویه برخاست و گفت: وای بر تو، ما از هیچ خوبی در حق یزید کوتاهی نکردیم.

معاویه تصمیم گرفت تا با یزید دیدار کند از این روی رفیق را به دنبال یزید فرستاد، وقتی که یزید آمد، سلام کرد و نشست. معاویه گفت: ما در چه کاری در مورد تو کوتاهی کرده ایم. تو خود می دانی که من با دیده رحمت به تو نگاه میکنم. تو را بر اصحاب رسول خدا هم خلیفه گردانیدم.

یزید از شدت حیا قادر بر سخن گفتن نبود، تا اینکه به سخن آمد و گفت: هیچ چیزی باعث آن نمی شود که کفران نعمت تو را کرده باشم. من از این که سخنی بگویم، غرق در خجلت هستم، از این روی در گفتن این سخن از خشم تو در امان نیستم. اگر مرا امان دهی امیرالمؤمنین را آگاه می گردانم. من سخنانی را در مورد اړینب دختر اسحاق شنیده ام، در مورد زیبایی و ادب وی برای من جای هیچ گونه شکی باقی نمانده است. من در این اندیشه هستم با او ازدواج کنم، امید آن دارم که تو نیز نظر مرا بپسندی.معاویه گفت: مدتی فرصت بده.یزید گفت: تو مرا در حالی به صبر دعوت می کنی که آرزویم از این که به او بپیوندم بریده شده است.معاویه گفت: مروت و تقوایت کجا رفته است؟یزید گفت: آرزویم بر صبرم پیروز شده است. اگر قرار بود کسی صبر پیشه کند، می بایست داود پیامبر صبر می کرد.معاویه گفت: آیا چیزی قبلا تو را از گفتن این سخنان باز می داشت؟ یزید گفت: قبلا او را نمی شناختم و از نظر تو نیز در مورد او آگاه نبودم.معاویه گفت: درست گفتی، نظرت را از همه پوشیده دار و از خدا یاری بخواه که هوای نفس بر بردباری تو پیروز نگردد. ارینب دختر اسحاق از نظر زیبایی و جمال در میان مردم به صورت ضرب المثل در آمده است. عبدالله بن سلام یکی از پسرعموهایش وی را به ازدواج خود در آورده است.

یزید در این راه که چگونه به ارینب برسد، حیله ای اندیشیده بود. معاویه نامه ای برای عبدالله بن سلام نوشت و او را به فرمانداری عراق گماشت.ابوهریره و ابودرداء در شام، نزد معاویه بودند. هنگامی که عبدالله بن سلام به شام رسید، معاویه فرمان داد وی را به خانه ای که برای وی در نظر گرفته شده بود، ببرند. معاویه به ابوهریره و ابودرداء گفت: فرزند من یزید به عشق زنی شوهر دار مبتلا شده است، من از این خشنود هستم که کسی همچون عبدالله بن سلام همسر آن زن است. حالا نظر خود را در این مورد بیان کنید. ابوهریره و ابودرداء گفتند، سزاوارترین مردم برای شکر کردن نعمت های خداوند، تو هستی که یار رسول خدا (ص) و کاتب او بودی.معاویه گفت: سخنان مرا به عبد الله بن سلام برسانید، امید آن دارم که سخن مرا بپذیرد و ارینب را طلاق دهد.وقتی که ابوهریره و ابودرداء می خواستند از خانه خارج شوند و به دیدار عبدالله بن سلام بروند، معاویه به دخترش گفت: وقتی که ابوهریره و ابودرداء نزد تو آمدند، بگو که تو خواهان آن هستی که عبدالله بن سلام را به عنوان همسر انتخاب کنی به شرط اینکه ارینب را طلاق دهد. وقتی ابوهریره و ابودرداء نزد عبدالله آمدند و موضوع را با وی در میان گذاشتند او بسیار خوشحال شد و حمد و سپاس خداوند را به جا آورد و گفت: هرچه را که امیرالمؤمنین گوید می پذیرم، امیرالمؤمنین با این کار خواسته است مرا به خود نزدیک گرداند و نعمتش را برای من کامل کند. آن گاه أبوهریره و ابودرداء را نزد معاویه فرستاد، و آنان نیز موضوع را با دختر معاویه در میان گذاشتند. دختر معاویه، سخنان معاویه را تکرار کرد.

عبدالله وقتی که دید تنها مانع در این راه، وجود ارینب است تصمیم گرفت وی را طلاق دهد. از این روی ابوهریره و ابودرداء را گواهان این طلاق قرار داد.معاویه در نامه ای یزید را از این که عبدالله بن سلام، ارینب را طلاق گفته است، آگاه گردانید.أبوهریره و أبو درداء نیز موضوع طلاق ارینب را به اطلاع دختر معاویه رساندند.وی نیز ازدواج با عبدالله را نپذیرفت، وقتی که ابوهریره و ابودرداء موضوع عدم پذیرش ازدواج را از طرف دختر معاویه به اطلاع عبدالله رساندند، وی به شعر زیر تمثل جست:

اگرچه امروز گذشت و روی برگرداند / فردا در راه است و بیننده آن را نزدیک خواهد دید.

ابوهریره و ابو درداء پس از آن نزد ارینب رفتند و او را از این که شوهرش وی را طلاق داده است، آگاه گردانیدند. وی نیز با صبوری هرچه بیشتر این کار عبدالله را پذیرفت و این را از آن دانست که کار در دست خداست و هرچه را که او بخواهد، همان خواهد شد. پس از این کار، مردم شهر از این که عبدالله همسرش را طلاق داده است، مطلع شدند و همگی این طور گفتند که معاویه وی را فریب داده است تا همسر وی را برای پسرش یزید خواستگاری کند.

وقتی این سخنان به اطلاع معاویه رسید، وی گفت: به جان خود سوگند، او را فریب نداده ام. وقتی که زمان عده ارینب به پایان رسید، معاویه ابودرداء و ابوهریره را به عراق فرستاد تا ارینب را برای یزید خواستگاری کنند. ابودرداء وقتی به عراق رسید، آگاه شد حسین بن علی در شهر است. او قبل از آنکه به دیدار ارینب برود، برای تبرک به دیدن حسین رفت.

وقتی که حسین ابو درداه را دید، برخاست و با او دست داد و گفت: آفرین بر صحابی رسول خدا (ص)، شوقی فراوان داشتم تا تو را ببینم، زیرا از وقتی که رسول خدا (ص) درگذشته است، کسی را که با او همنشین باشد، ندیده ام. أبودرداء از اینکه نام رسول خدا (ص) برده شد، آغاز به گریه کرد. حسین گفت: به خدا سوگند، بر دیدن تو حریص بود و دوست داشتم هرچه زودتر تو را ببینم.ابودرداء گفت: معاویه مرا نزد ارینب فرستاده است تا از وی برای پسرش یزید خواستگاری کنم. دیدم تو در این میان از همه سزاوارتری، ابتدا به تو بگویم اگر تو نخواستی آن گاه برای یزید از وی خواستگاری کنم. حسین پس از اینکه از ابودرداء سپاسگزاری کرد، گفت: من نیز منتظر آن هستم تا عده وی به پایان برسد و از او خواستگاری کنم. اگر نزد وی رفتی نامی نیز از من بیر و همان مهریه ای را که معاویه برای او مقرر کرده است از طرف من نیز به اطلاع وی برسان. ابودرداء گفت: ان شاء الله انجام خواهد داد.

وقتی که ابودرداء نزد ارینب رفت، گفت: خداوند به تنهایی کارها را هدایت می کند، و برای هر کاری نیز اندازه ای قرار داده است. تو از اینکه همسرت تو را طلاق گفته است غمگین نباش، شاید خداوند در این کار خیر زیادی قرار داده باشد. امیر این امت از تو برای فرزندش خواستگاری کرده است. از طرف دیگر دختر زاده پیامبر (ص) و فرزند کسی که اولین ایمان آورنده به رسول خدا (ص) است، از تو خواستگاری کرده است، او آقای جوانان اهل بهشت است. هر کدام را که می خواهی برگزین.ارینب سکوتی طولانی کرد. آن گاه پاسخ داد: ابو درداء، تو هر کدام را که برگزینی من نیز همان را بر می گزینم. ابودرداء گفت: من تو را از آن دو نفر آگاه کردم، انتخاب با توست.ارینب گفت: من برادر زاده تو هستم، اختیار کار با توست هر کدام را که تو برگزینی من به آن خشنودم.ابودرداء گفت: دخترکم! دخترزاده رسول خدا (ص) نزد من محبوب تر است، من می دیدم که رسول خدا (ص) با دو لب خود حسین را بوسه می زد.ارینب گفت: من نیز او را برگزیدم و از آن خشنودم. حسین بن علی، ارینب را به عقد خود در آورد و برای او مهر زیادی قرار داد.معاویه وقتی که شنید ابودرداء برای حسین از ارینب خواستگاری کرده است، به شدت ناراحت شد و وی را سرزنش کرد. معاویه پس از اینکه دید ارینب از دست وی خارج شده است، تمام بخشش هایی را که به عبدالله بن سلام کرده بود از وی بازپس گرفت. عبدالله نیز وقتی کار را چنین دید به عراق بازگشت و در آنجا حسین را دید. بر وی سلام کرد و گفت: طلاق ارینب از قضای الهی بود، و در مورد آن من پشیمان هستم. تو پیام مرا به ارینب برسان و از وی بخواه تا بار دیگر با من ازدواج کند.حسین وقتی که ارینب را دید، به او چنین گفت: عبدالله بن سلام آمده است و برای تو سلام دارد.ارینب گفت: حتما او اموالی را که نزد من گذاشته است، می خواهد. حسین گفت: او را نزد تو می آورم تا با یکدیگر سخن بگویید.حسین نزد عبدالله آمد و گفت: ارینب در باره اموالی که نزد او بوده است ابراز بی اطلاعی می کند و نمی داند چه بلایی بر سر آنها آمده است، ولی سخن تو را پذیرفته است. وقتی که حسین و عبدالله نزد ارینب آمدند، حسین به ارینب گفت: او عبدالله است و اموالی را که نزد تو به امانت گذاشته است می خواهد، همان طور که از وی گرفته ای به وی برگردان.ارینب نیز کیسه ای سکه به عبد الله داد و گفت: اینها از آن توست. عبدالله نیز از ارینب قدردانی کرد و بر او درود فرستاد.آن گاه عبدالله انگشتری را از یکی از کیسه ها در آورد و به ارینب داد، هر دو شروع به گریه کردند و از آنچه به آنان روی نموده بود، اظهار پشیمانی کردند.

حسین گفت: خدا را گواه می گیرم، ارینب را سه طلاق داده ام. خدایا تو میدانی که من وی را به خاطر مال و زیبایی اش به عقد خود در نیاوردم. آن را برای این که برای شوهرش نگه دارم به عقد خود درآورده ام.

عبدالله بن سلام درخواست کرد تا حسین مقداری از اموال عبدالله را در مقابل این نیکی که در حق آن دو انجام داده است دریافت کند، ولی حسین نپذیرفت و گفت: ثواب این کار برای من بهتر از این پول هاست.

بار دیگر عبدالله بن سلام، ارینب را به عقد خود در آورد و با یکدیگر سال های زیادی زندگی کردند تا این که اجل آنان را از یکدیگر جدا کرد. خداوند ارینب را بریزید حرام گردانیده بود. سپاس از آن خدای جهانیان است. (برگرفته از ترجمه ی فارسی کتاب الامامة والسیاسة از سید ناصر طباطبایی، انتشارات ققنوس)

پاسخ به تفصیلی به شبهه

اکنون که این داستان را برایتان به صورت کامل نقل کردیم، در دو محور کلی به علل افسانه ای و خیالی بودن آن اشاره می کنیم:

الف) ماخذ شناسی و اعتبار اسنادی افسانه ی ازدواج ارینب و امام حسین (ع)

1) مصدر مورد استناد اسلام ستیزان (الامامة و السیاسة) از کتب متعلق به اهل سنت می باشد و بر اساس قاعده ی «الزام خصم» استناد به چنین کتابی برای شیعیان به هیچ وجه الزام آور نمی باشد.بنا بر این فارغ از ضعف و خیالی بودن چنین داستانی که در ادامه به اثبات خواهید رسید، اساسا از آن جا که مصدر مورد استناد این داستان شیعی نمی باشد، برای شیعیان هیچ حجیت و اعتباری ندارد.

2) با توجه به این نکته ی مهم که اصلی ترین و قدیمی ترین مصدر این داستان، کتاب «الامامة و السیاسة» می باشد لازم است به این نکته ی مهم اشاره کنیم که انتساب این کتاب به «ابن قتیبة دینوری» (عالم برجسته و مشهور اهل سنت) محل بحث جدی بین محققان - به خصوص محققان و علمای اهل سنت - می باشد.برخی این انتساب را پذیرفته و برخی نیز آن را رد کرده اند و همین مطلب نیز از دلایلی است که اعتبار استدلال اسلام ستیزان در طرح چنین شبهه ای را بسیار پایین می آورد.

3) این داستان فاقد راوی مشخص و شناخته شده و معتبر می باشد و سند قابل اعتنایی نیز ندارد.به خصوص آن که ابن قتیبه متوفای 276 هـ می باشد و امام حسین علیه السلام در سال 61 هـ به شهادت رسیده اند و فاصله ی زمانی قابل توجهی بین مولف کتاب و فضای این داستان خیالی وجود دارد.ضمن آن که همانطور که اشاره کردیم در هیچ یک از مصادر معتبر شیعه و اهل سنت نیز اثری از آن نیست و تنها در کتاب «الامامة و السیاسة» نقل شده است.هر منبع و مصدر دیگری نیز که به این داستان اشاره کرده متاخر از «الامامة و السیاسة» بوده و از همین کتاب اخذ کرده است.آن چه که در کتاب «ثمرات الاوراق ابن حجة» نقل شده نیز چیزی جز همان نقل «الامامة و السیاسة» نمی باشد.ضمن این که کتاب «ثمرات الاوراق» از مولفی کاملا متاخر است و از این جهت نیز فاقد ارزش و اعتبار لازم جهت استنادات تاریخی می باشد.به هر جهت ارائه دو منبع در طرح این شبهه هیچ کمکی به اعتبار و قوت اصل ادعای اسلام ستیزان نمی کند

با توجه به این نکات مهم و اساسی در مورد این داستان، اعتبار اسنادی آن شدیدا مخدوش است.

4) این داستان خیالی هیچ قرینه و شاهد و گزارش تقویت کننده ای در سایر مصادر تاریخی نیز ندارد تا از طریق آن بتوان اصل ماجرا را تقویت کرد.همانطور که بر خوانندگان گرامی پوشیده نیست، یکی از راه های تقویت گزارش های تاریخی و غیر تاریخی، جمع آوری قرائن و شواهد مختلف در راستای تقویت اصل وقوع یک حادثه می باشد که در اینجا از این طریق نیز نمی توان از چنین داستان افسانه ای دفاع کرد.

ب) اشکالات متنی افسانه ی ازدواج ارینب و امام حسین (ع)

1) با جست و جوی فراوان در کتب تراجم و شرح حال و انساب، کمترین اثری از فردی به نام «ارینب بنت اسحاق» یافت نشد! چگونه ممکن است زنی با چنین اوصافی و چنین داستان مهمی هیچ اثری از وی در کتب تراجم ولو در حد ذکر نام نباشد؟! این در حالیست که در بسیاری از کتب تراجم و انساب نام افرادی که چندان شخصیت های مهمی نبوده اند نیز گاهی به چشم می خورد.یا مثلا بسیاری از کتب به شرح اتفاقات بسیار جزئی و غیر مهم در زندگی معاویة بن ابی سفیان و یزید بن معاویة پرداخته اند اما کمترین اشاره ای به چنین زنی و نقش وی در حیات معاویة و یزید نکرده اند.

2) در بخشی از داستان خیالی ارینب در کتاب «الامامة والسیاسة» خواندیم که ارینب خطاب به ابوالدرداء چنین می گوید:

قالت: عفا الله عنک، إنما أنا بنت أخیک ...

ارینب گفت: خداوند تو را مورد عفوش قرار دهد، من برادر زاده تو هستم ...

دقت داشته باشید که مقصود از «برادر زاده» در اینجا آن نیست که ابوالدرداء عموی ارینب است بلکه این اشاره به همان مساله ی مرسوم در بین عرب است که افراد هم قبیله یکدیگر را در حکم خواهر و برادر می دانند و همدیگر را برادر و خواهر خطاب می کنند.

این ادعا در حالی مطرح شده است که بر اساس متن این داستان خیالی، ارینب «قُریشی» است (فتزوجها رجل من بنی عمها یقال له عبد الله بن سلام من قریش) و ابوالدرداء اهل مدینه و از قبیله ی خزرج می باشد! گویی وضع کننده ی این داستان دروغ خود در این مورد را فراموش کرده یا به کارش خوب وارد نبوده است!

عویمر بن مالک بن قیس بن أمیة الأنصاری الخزرجی، أبو الدرداء: صحابی، من الحکماء الفرسان القضاة.

الزرکلی، خیر الدین (المتوفى1410هـ)،‌ الأعلام، ج5، ص98، الناشر: دار العلم للملایین، الطبعة: الخامسة، 2002 م.

3) در این داستان خیالی چنین آمده است که «عبدالله بن سلام»، شوهر ارینب بنت اسحاق، از عمو زاده های ارینب بوده است:

فتزوجها رجل من بنی عمها یقال له عبد الله بن سلام من قریش ...

در بخشی دیگر از این داستان خیالی آمده است که «عبدالله بن سلام» از ماموران و گماشته های معاویة بن ابی سفیان در عراق بوده است:

فکتب معاویة إلى عبد الله بن سلام: وکان قد استعمله على العراق ...

این در حالیست که با جست و جو در کتب تاریخی هیچ نامی و اثری از فردی موسوم به «عبدالله بن سلام» که مامور و گماشته ی معاویه در عراق باشد نمی یابیم! دقت داشته باشید که بسیاری از کتب تاریخی به تفصیل شخصیت های مامور از جانب خلفای هر دوره در بلاد مختلف اسلامی را ذکر کرده اند اما با این حال هیچ نشانی از فردی موسوم به «عبدالله بن سلام» مامور و گماشته ی معاویه در عراق در آن دوره زمانی نیست!

نکته ی قابل توجه آن که این «عبدالله بن سلام» به هیچ وجه نمی تواند آن «عبدالله بن سلام» معروف و مشهور که اهل سنت وی را صحابی رسول خدا می دانند باشد.به این دلیل که «عبدالله بن سلام» صحابی در سال 43 هـ در مدینه از دنیا رفت و مقیم مدینه نیز بود و همچنین اصالتا عرب نبوده است:

عبد الله بن سَلَام
(000 - 43 هـ = 000 - 663 م)
عبد الله بن سلام بن الحارث الإسرائیلی: أبو یوسف: صحابی، قیل إنه من نسل یوسف بن یعقوب. أسلم عند قدوم النبی صلى الله علیه وسلم المدینة، وکان اسمه " الحصین " فسماه رسول الله صلّى الله علیه وسلم عبد الله ... وأقام بالمدینة إلى أن مات.

الزرکلی، خیر الدین (المتوفى1410هـ)،‌ الأعلام، ج4، ص90، الناشر: دار العلم للملایین، الطبعة: الخامسة، 2002 م.

اما اگر به داستان خیالی مذکور در کتاب «الامامة والسیاسة» دقت کنیم در می یابیم که این «عبدالله بن سلام» در سال 56 هـ نیز بایستی زنده بوده باشد! چرا که در بخشی از داستان هنگامی که ابوالدرداء از ارینب بنت اسحاق برای یزید بن معاویه خواستگاری می کند، یزید را خلیفه ی پس از معاویه و ولی عهد وی معرفی می کند:

وقد خطبک أمیر هذه الأمة ، وابن الملک ، وولی عهده ، والخلیفة من بعده ، یزید بن معاویة .

پر واضح است که ماجرای تعیین شدن یزید به عنوان خلیفه ی معاویه مربوط به پس از سال 56 هـ می باشد و این مهم با مراجعه به کتب تاریخ نیز واضح می گردد.بنا بر این «عبدالله بن سلام» مذکور در این داستان خیالی نمی تواند همان «عبدالله بن سلام» مشهور باشد چرا که او در سال 43 هـ در مدینه از دنیا رفته است.

4) در این داستان خیالی و افسانه ای، «ابوالدرداء»، صحابی پیامبر (ص)، یکی از شخصیت های اصلی به حساب می آید به گونه ای که اگر نام وی و عملکردش از این داستان حذف شود چیز زیادی از آن باقی نخواهد ماند.اما جالب است بدانید که بر اساس گزارش های متعدد تاریخی «ابوالدرداء» در سال 32 هـ یعنی قبل از دوران حکومت معاویه و در دروان حکومت عثمان بن عفان از دنیا رفته است!

أَبُو الدَّرْدَاء
(000 - 32 هـ = 000 - 652 م)
عویمر بن مالک بن قیس بن أمیة الأنصاری الخزرجی، أبو الدرداء: صحابی، من الحکماء الفرسان القضاة.

الزرکلی، خیر الدین (المتوفى1410هـ)،‌ الأعلام، ج5، ص98، الناشر: دار العلم للملایین، الطبعة: الخامسة، 2002 م.

حال چگونه ممکن است این صحابی که در سال 32 هـ از دنیا رفته، پس از سال 56 هـ از ارینب بنت اسحاق برای یزید بن معاویه خواستگاری کرده باشد؟!

5) بر اساس گزارش های تاریخی آن چه که معروف و مشهور می باشد آن است که امام حسین (ع) تا قبل از وقایع کربلاء ساکن مدینه بودند و جایی در تاریخ نیز گزارش نشده که ایشان حد فاصل پس از شهادت امیرالمومنین (ع) و ماجرای صلح امام حسن (ع) تا قبل از وقایع کربلاء به عراق سفر کرده باشند.اما در این داستان خیالی و افسانه ای ادعا شده که امام حسین (ع) در آن زمان در عراق بوده اند که چنین ادعایی هیچ قرینه و شاهد تاریخی دیگری ندارد و همین موجب توقف در قبول آن و شک در صحت ماجرا می باشد.

6) آن طور که در متن داستان ادعا شده، امام حسین (ع) ارینب را در یک مجلس سه طلاقه کرده اند:

فدخل الحسین علیهما وقد رق لهما، للذی سمع منهما . فقال: أشهد الله أنها طالق ثلاثا ...

این ادعای واهی در حالیست که بر اساس فقه اهل بیت علیهم السلام سه طلاقه کردن زن در یک مجلس مشروعیت ندارد و از بدعت های فقهی به شمار می آید و بدعت بودن این مساله در کتب فقهی به تفصیل مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

7) نکته ی مهم دیگر عدم سازگاری ادعاهای اسلام ستیزان و متن همین داستان خیالی و افسانه ای می باشد.

اسلام ستیزان ادعا کرده اند که ارینب زنی هوسباز و زیبا رو بوده است.این در حالیست که در هیچ جای این داستان خیالی نشانه ای و یا دلیلی که هوسباز بودن ارینب را ثابت کند یافت نمی شود و این از ادعاهای دروغین اسلام ستیزان به منظور شاخ و برگ دادن به این افسانه می باشد.

اسلام ستیزان ادعا کرده اند که ارینب به وعده و وعید های امام حسین (ع) دل خوش کرد و با ایشان ازدواج کرد! این در حالیست که همین داستان خیالی و ساختگی کاملا مخالف این ادعای اسلام ستیزان می باشد و با دقت در متن داستان به خوبی پیداست که ابوالدرداء درخواست امام حسین (ع) و یزید بن معاویه را بر ارینب عرضه کرد و این خود ارینب بود که در نهایت تصمیم قطعی و نهایی را با رضایت تمام و کمال خودش و مشاوره ی ابوالدرداء گرفت.

نکته ی مهم دیگر آن که همین داستان پر اشکال و ساختگی دال بر آن است که امام حسین (ع) به منظور نجات ارینب از توطئه ی معاویه و یزید با وی ازدواج کرد تا او را حفظ کرده و سپس به عبدالله بن سلام بازگرداند:

اللهم إنک تعلم أنی لم أستنکحها رغبة فی مالها ولا جمالها ، ولکنی أردت إحلالها لبعلها ...

خدایا تو میدانی که من وی را به خاطر مال و زیبایی اش به عقد خود در نیاوردم. آن را برای این که برای شوهرش حلال گردانم به عقد خود درآورده ام ...

به هر جهت اسلام ستیزان در همین مورد نیز مانند سایر موارد دست به تحریف و دروغ زده اند.

8) نه یزید بن معاویه و نه سایر طرفداران یزید و بنی امیه و نواصب در طول تاریخ هرگز به چنین داستانی برای نقد امام حسین (ع) استدلال نکرده اند.بدیهی است که اگر چنین ماجرایی واقعیت می داشت دستاویز خوبی برای امویان می شد تا به دروغ و تحریف به سبک اسلام ستیزان، چنین اتفاقی را دست مایه ی هجمه علیه امام حسین (ع) کرده و به تخریب شخصیت ایشان بپردازند.

همچنین برخی از اسلام ستیزان سعی می کنند تا این رخداد را عامل اصلی یا یکی از عوامل اصلی بروز حوادث کربلا جلوه دهند حال آن که اگر چنین داستانی واقعیت می داشت باید حداقل اشاره ای ولو کوچک و جزئی در مکالمات و روایات منقول از طرفین به این ماجرا می شد ولی حتی یک مورد نیز در گزارش های تاریخی نداریم که این داستان افسانه ای و خیالی حتی به عنوان علتی از علل فرعی بروز حوادث و وقایع عاشوراء و کربلا معرفی شده باشد.در حالی که در گزارش ها و روایات مشهور و معتبر تاریخی، عدم بیعت با یزید بن معاویه و امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه با بدعت های یزید از انگیزه های اصلی بروز حوادث کربلاء و عاشوراء دانسته شده است.

نتیجه

1) داستان خیالی ارینب از جهت اسنادی و قوت مصدر ذکر شده در پایین ترین درجات قرار دارد و از این جهت فاقد ارزش و اعتبار لازم جهت استدلال می باشد.

2) این داستان از جهت متنی اشکالات اساسی و فراوان و ناسازگاری های فراوانی با قطعیات تاریخی دارد که منجر به اطمینان ما از ساختگی و دروغ بودن آن می شود.

3) اسلام ستیزان همین داستان ساختگی را نیز تحریف کرده اند و ادعاهایی را از جانب خود به متن داستان اضافه کرده اند.