حقانیت شیعه و رد شبهات

عالم سنی و اشتغال به آوازه خوانی و غنا و لهو و لعب ! :


ىر این مطلب با یکی از علما و محدثین اهل سنت آشنا خواهید شد که علاقه ی خاصی به غناء ( که مطابق فتاوی و احادیث از منظر جمیع مسلمین حرام است ) داشته است و به گونه ای حرفه ی او در کنار حدیث گفتن بوده است! ابتدا با این عالم و جایگاه او آشنا می شویم :

إبراهیم بن سعد بن إبراهیم بن عبد الرحمن بن عوف القرشى الزهرى ، أبو إسحاق المدنى :

از راویان صحیحین است و در تمامی کتب ستة روایت دارد.ذهبی در مورد او می نویسد :

الإِمَامُ، الحَافِظُ، الکَبِیْرُ، أَبُو إِسْحَاقَ القُرَشِیُّ، الزُّهْرِیُّ، العَوْفِیُّ، المَدَنِیُّ.

سیر اعلام النبلاء،ج1،ص661 ط بیت الافکار الدولیة

قال عَبد الله بْن أحمد بْن حنبل عَن أبیه: ثقة. وَقَال صالح بْن أحمد بْن حنبل عَن أبیه: أحادیثه مستقیمة. وَقَال أبو داود: سمعت أحمد بْن حنبل، قال: کان وکیع کف عَن حدیث إِبْرَاهِیم بْن سعد، ثم حدث عنه بعد. قلت: لم؟ قال: لا أدری، إِبْرَاهِیم ثقة! وَقَال أحمد بْن سعد بْن أَبی مریم، والمفضل بْن غسان الغلابی، عَن یحیى بْن مَعِین: ثقة. زاد ابْن أَبی مریم: حجة.

تهذیب الکمال للمزی،ج2،ص90و91 ط موسسة الرسالة

وَکَانَ هُوَ وَهُشَیْمٌ شَیْخَی الحَدِیْثِ فِی عصرِهِمَا بِبَغْدَادَ.

سیر اعلام النبلاء،ج1،ص661 ط بیت الافکار الدولیة

او ( ابراهیم بن سعد ) و هشیم دو شیخ حدیث در زمان خودشان در بغداد بودند.

حال با یک دیگر ببینیم علاقه ی این عالم بزرگ و راوی کتب ستة و اشتغالش چه بوده است؟! :

قُلْتُ: کَانَ مِمَّنْ یَتَرَخَّصُ فِی الغِنَاءِ عَلَى عَادَةِ أَهْلِ المَدِیْنَةِ، وَکَأَنَّهُ لِیْمَ فِی ذَلِکَ، فَانْزَعَجَ عَلَى المُحَدِّثِیْنَ، وَحَلَفَ أَنَّهُ لاَ یُحَدِّثَ حَتَّى یُغَنِّی قَبْلَهُ، فِیْمَا قِیْلَ.

سیر اعلام النبلاء،ج1،ص661 ط بیت الافکار الدولیة

من ( ذهبی ) می گویم : او از کسانی بود که طبق عادت اهل مدینه مشغول غناء بود و گویا به خاطر آن سرزنش شد و از محدثین ناراحت و روی گردان شد و قسم خورد که حدیث نگوید مگر آن که قبلش به غناء بپردازد،آن طوری که گفته شده است.

موسیقار، من العلماء بالحدیث الثقات، من أهل المدینة المنورة. کان یبیح السماع ویضرب العود ویغنی علیه.

الاعلام للزرکلی،ج1،ص40 ط دار العلم للملایین

موسیقی دان (!!!!!)،از علماء به حدیث افراد ثقه.از اهالی مدینه منوره.سماع ( منظور سماع غناء است ) را مباح می دانست و عود می نواخت و با آن غناء می خواند.

بله!یک عالم بزرگ سنی که شیخ حدیث زمان خودش بوده است،به غناء می پرداخته و حتی در مقابل سرزنش برخی بر این کارش قسم یاد می کند که غناء و آوازه خوانی را مقدم بر حدیث گفتنش کند! همچنین شنیدن غناء را مباح می دانسته و خود به آن اشتغال داشته است!

حال با یک دیگر ببینیم که غناء در قرآن و احادیث پیامبر و فتوای علمای مخالفین شیعه چه جایگاهی دارد :

طبیعتا احادیث و فتاوای زیادی در این زمینه موجود است ولی م از جهت اختصار به چند مورد اشاره می کنیم :

حَدَّثَنَا أَبُو الْعَبَّاسِ مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ، ثنا بَکَّارُ بْنُ قُتَیْبَةَ الْقَاضِی، ثنا صَفْوَانُ بْنُ عِیسَى الْقَاضِی، ثنا حُمَیْدٌ الْخَرَّاطُ، عَنْ عَمَّارٍ الدُّهْنِیِّ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ جُبَیْرٍ، عَنْ أَبِی الصَّهْبَاءِ، عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: {وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهُوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ} [لقمان: 6] قَالَ: «هُوَ وَاللَّهِ الْغِنَاءُ» هَذَا حَدِیثٌ صَحِیحُ الْإِسْنَادِ وَلَمْ یُخْرِجَاهُ.

المستدرک علی الصحیحین،ج2،ص445،ح3542 ط دار الکتب العلمیة

ابن مسعود ( صحابی ) در مورد آیه ی " و من الناس من یشتری لهو الحدیث الحدیث لیضل عن سبیل الله بغیر علم " " و برخی از مردم کسانی هستند که سخن لهو و باطل را می خرند تا مردم را بدون آگاهی با آن از راه خدا گمراه سازند " { سوره ی لقمان،آیه ی 6 } گفت که به خدا سوگند منظور از آن " غناء " است.
حاکم نیشابوری حدیث را صحیح می داند و ذهبی نیز صحت حدیث را تایید می کند.

همچنین ابن تیمیة در مورد غناء می گوید :

ونقول: إن المستمع إلى الغناء والملاهی، فإن ذلک کما قال علیه السلام: «الغناء ینبت النفاق فی القلب» ، وإن لم یکفر، فهو فسق لا محالة.

الفتوی الحمویة الکبری،ص475 ط دار الصمیعی

و می گوییم : در مورد کسی که به غناء و لهویات گوش می کند،پیامبر فرموده است : " غناء،نفاق را در قلب می رویاند. " و اگر چنین فردی کافر نباشد،قطعا فاسق است.

همچنین در فتوای مرکز فتاوای عربستان سعودی آمده است :

س 2 : ما حکم الغناء والموسیقى فی الإسلام؟ حیث إننی أقرأ فی کتاب: أنه حرام لکن الحدیث ضعیف.
ج2 : الغناء والموسیقى حرام؛ لقوله تعالى: {وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ بِغَیْرِ عِلْمٍ} ولهو الحدیث هو الغناء.

فتاوى اللجنة الدائمة،ج26،ص222 ط رئاسة إدارة البحوث العلمیة والإفتاء

سوال 2 : حکم غناء و موسیقی در اسلام چیست؟ در کتابی می خواندم که حرام است اما حدیث ضعیف بود.
جواب 2 : غناء و موسیقی در اسلام حرام است.برای این قول خداوند : و من الناس من یشتری لهو الحدیث لیضل عن سبیل الله بغیر علم " و لهو الحدیث همان غناء است.

با در نظر گرفتن تمامی آراء و فتاوا و احادیث،اهل انصاف در مورد این عالم اهل سنت که اشتغال به غناء داشته و جالب تر آن که اهل مدینه به این عمل حرام مشغول بوده اند،چه حکمی صادر می کنند؟! ( آیا حاضرند بر مبنای قول ابن تیمیة حداقل حکم فسق این عالم را صادر کنند یا مثلا طبق حدیثی که ابن تیمیة به آن استدلال کرده است حکم نفاق را صادر کنند؟! )