حقانیت شیعه و رد شبهات

سلسله سرقت های علمی سید کمال حیدری در کتاب «اللباب فی تفسیر الکتاب» [9]

در مطالب قبلی مقدمات مهمی را در باب ضرورت نقد افکار و آراء و روش «سید کمال حیدری» و همچنین «سرقت علمی» نوشتیم که مطالعه ی این دومطلب قبل از مطالعه ی مطلب پیش روی شما مخاطبان گرامی بسیار ضروری است :

چرا نقد «سید کمال حیدری» ؟!


مقدمه ای بر سرقت های علمی «سید کمال حیدری»


در این مطلب همانطور که از عنوان مشخص است ، قصد داریم تا به یکی از سرقت های علمی پرشمار «سید کمال حیدری» در کتاب «اللباب فی تفسیر الکتاب» اشاره کنیم.

سید کمال حیدری در صفحه ی320 می نویسد :

الانتقال من أسلوب الحدیث بطریق الغائب الذى ابتدأ من قوله (الحمد لله) إلى قوله: (مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ) إلى أسلوب الخطاب ابتداءً من قوله: (ایاک نعبد) إلى آخر السورة، فنّ بدیع من فنون الکلام البلیغ عند العرب، وهو المسمّى فى علم البلاغة «التفاتاً». وضابط ذلک أنّ المتکلّم بعد أن یعبّر عن ذاتٍ بأحد طرق ثلاثة من تکلّم أو غیبة أو خطاب ینتقل فى کلامه ذلک فیعبّر عن تلک الذات بطریق آخر.

الحیدری،کمال، اللباب فی تفسیر الکتاب - الجزء الأول (سورة الحمد)، ص320، الناشر : دار فراقد، الطبعة : الأولى، 1431 هـ - 2010 م.

با جست و جویی ساده در می یابیم این عبارات از تفسیر ابن عاشور الم مشهور اهل سنت) به سرقت رفته است !

وَالِانْتِقَالُ مِنْ أُسْلُوبِ الْحَدِیثِ بِطَرِیقِ الْغَائِبِ الْمُبْتَدَأِ مِنْ قَوْلِهِ: الْحَمْدُ لِلَّهِ إِلَى قَوْلِهِ: مَلِکِ یَوْمِ الدِّینِ، إِلَى أُسْلُوبِ طَرِیقِ الْخِطَابِ ابْتِدَاءً مِنْ قَوْلِهِ إِیَّاکَ نَعْبُدُ إِلَى آخِرِ السُّورَةِ، فَنٌّ بَدِیعٌ مِنْ فُنُونِ نَظْمِ الْکَلَامِ الْبَلِیغِ عِنْدَ الْعَرَبِ، وَهُوَ الْمُسَمَّى فِی عِلْمِ الْأَدَبِ الْعَرَبِیِّ وَالْبَلَاغَةِ الْتِفَاتًا. وَفِی ضَابِطِ أُسْلُوبِ الِالْتِفَاتِ رَأْیَانِ لِأَئِمَّةِ علم البلاغة:
أحد هما رَأْیُ مَنْ عَدَا السَّکَّاکِیِّ مِنْ أَئِمَّةِ الْبَلَاغَةِ وَهُوَ أَنَّ الْمُتَکَلِّمَ بَعْدَ أَنْ یُعَبِّرَ عَنْ ذَات بِأحد طَرِیق ثَلَاثَةٍ مِنْ تَکَلُّمٍ أَوْ غَیْبَةٍ أَوْ خِطَابٍ یَنْتَقِلُ فِی کَلَامِهِ ذَلِکَ فَیُعَبِّرُ عَنْ تِلْکَ الذَّاتِ بِطَرِیقٍ آخَرَ .....

ابن عاشور، محمد الطاهر (متوفای1284هـ) التحریر والتنویر،ج1، ص178، الناشر : الدار التونسیة للنشر - تونس، سنة النشر: 1984 هـ .

به راستی چنین عملی مخالف ابتدائیات اخلاق و تقوا و عدالت نیست ؟!